Według autorów przeglądu cyklezonid stosowany w dawkach równoważnych jest bezpieczny i równie skuteczny jak beklometazon, budezonid i flutikazon w zakresie poprawy czynności płuc (ocenianej na podstawie PEF i FEV1). Do oceny skuteczności klinicznej leku, zwłaszcza w populacji dziecięcej, konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań.
U chorych na astmę przyjmujących przewlekle glikokortykosteroidy wziewne regularne stosowanie długo działających beta2-mimetyków wziewnych (LABA) nie zwiększa ryzyka hospitalizacji i wystąpienia poważnych zdarzeń niepożądanych związanych z astmą. Nie określono wpływu LABA na ryzyko intubacji dotchawiczej i zgonu związanego z astmą, ponieważ te punkty końcowe występowały bardzo rzadko w analizowanych badaniach.
Zarówno budezonid stosowany w nebulizacji raz na dobę w dawce 0,5 mg, jak i montelukast podawany doustnie raz na dobę w dawce 4 lub 5 mg dzieciom w wieku 2–8 lat chorym na astmę przewlekłą lekką przez 52 tygodnie były bezpieczne i zapewniały zadowalającą kontrolę astmy. Jednak budezonid skuteczniej zmniejszał liczbę zaostrzeń, zwłaszcza tych o ciężkim przebiegu.
Lactobacillus rhamnosus GG stosowany u kobiet 4–6 tygodni przed porodem, a następnie u ich dzieci nie zmniejszył ryzyka wystąpienia atopowego zapalenia skóry i nasilenia objawów choroby, natomiast zwiększył ryzyko wystąpienia nawracającego świszczącego zapalenia oskrzeli u dzieci w ciągu pierwszych 2 lat życia?
Stosowanie przeciętnie przez 12 tygodni (maks. 52 tyg.) salmeterolu (50 ?g 2 x dz.) razem z glikokortykosteroidem wziewnym, w porównaniu ze stosowaniem samego glikokortykosteroidu wziewnego, wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka wystąpienia ciężkiego zaostrzenia astmy, natomiast nie stwierdzono wpływu na ryzyko związanych z astmą hospitalizacji, intubacji i zgonu.
U chorych na świeżo rozpoznaną, trwającą krócej niż 2 lata astmę przewlekłą lekką wcześnie rozpoczęte i kontynuowane przez 5 lat stosowanie budezonidu w małej dawce w porównaniu z regularnym stosowaniem budezonidu tylko w ciągu ostatnich 2 lat obserwacji wiązało się z nieco lepszą kontrolą astmy (w pierwszych 3 latach, w porównaniu z placebo) i rzadszym stosowaniem dodatkowych leków przeciwastmatycznych w ciągu ostatnich 2 lat, kiedy wszyscy pacjenci przyjmowali budezonid.
U chorych na astmę dotychczas stosowane mechaniczne i chemiczne metody zmniejszania stężenia alergenów roztoczy kurzu domowego (rozpatrywane łącznie i w podgrupach), w porównaniu z placebo lub niestosowaniem żadnej interwencji, nie zmniejszają istotnie nasilenia objawów choroby i nie zwiększają prawdopodobieństwa poprawy klinicznej.
Według autorów przeglądu w dawkach 1:1 cyklezonid jest równie skuteczny jak beklometazon i budezonid w zakresie poprawy PEF i jak flutikazon w zakresie poprawy czynności płuc (ocenianej na podstawie PEF i FEV1).
Cyklezonid w dawce 50–1600 µg/d w porównaniu z placebo skutecznie poprawia czynność płuc, zmniejsza nasilenie objawów astmy i zużycie leków doraźnych w okresie 12 tygodni. Nie ma danych pozwalających określić długoterminowe efekty stosowania cyklezonidu (częstość zaostrzeń i skutki uboczne).
Wyniki metaanalizy wskazują, że probiotyki podawane kobietom w ostatnim trymestrze ciąży, a następnie niemowlętom, zmniejszają ryzyko zachorowania na AZS u dzieci. Natomiast u dzieci chorych na AZS nie wpływają istotnie na nasilenie objawów choroby.
U chorych wypisywanych z oddziału pomocy doraźnej po leczeniu zaostrzenia astmy GKS podawane doustnie, dożylnie lub domięśniowo zmniejszają ryzyko nawrotu zaostrzenia, hospitalizacji oraz zużycie beta2-mimetyków, nie zwiększając ryzyka wystąpienia działań niepożądanych w ciągu 4-21 dni obserwacji.
Pojedyncza dawka deksametazonu podanego doustnie była nie mniej skuteczna w leczeniu zaostrzenia astmy o lekkim lub umiarkowanym nasileniu u dzieci w wieku 2–16 lat niż prednizolon stosowany przez 5 dni.
U chorych, wypisywanych z oddziału pomocy doraźnej po leczeniu zaostrzenia astmy, zastosowanie glikokortykosteroidów doustnie, dożylnie lub domięśniowo zmniejsza ryzyko nawrotu zaostrzenia, hospitalizacji, zużycie beta2-mimetyków i nie zwiększa ryzyka działań niepożądanych w ciągu 4–21 dni obserwacji.
Okresowe stosowanie montelukastu na początku zaostrzenia astmy sporadycznej u dzieci tylko nieznacznie zmniejszało nasilenie objawów.
Podawanie Lactobacillus rhamnosus GG kobietom w ostatnim miesiącu ciąży, a następnie ich dzieciom przez 6 miesięcy zmniejszyło ryzyko wystąpienia wyprysku w ciągu pierwszych 7 lat życia u dzieci z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku atopii.
U chorych na astmę przewlekłą lekką, w większości po 15. rż., po uzyskaniu dobrej kontroli choroby dzięki trwającemu 4–6 tygodni leczeniu flutikazonem przyjmowanym wziewnie w dawce 100 µg 2 x dz., kontynuowanie leczenia mniejszą o połowę dawką flutikazonu z jednoczesnym dodaniem długo działającego beta2-mimetyku (salmeterolu) nie zwiększyło ryzyka nieskuteczności leczenia, natomiast odstawienie GKS i kontynuowanie leczenia samym montelukastem wiązało się z częstszą utratą kontroli astmy.
U chorych na astmę przewlekłą lekką doraźne stosowanie beklometazonu i salbutamolu z jednego inhalatora jest skuteczniejsze niż doraźne stosowanie samego salbutamolu oraz podobnie skuteczne jak regularne stosowanie beklometazonu i doraźne salbutamolu, bądź regularne stosowanie beklometazonu i salbutamolu z jednego inhalatora oraz salbutamolu doraźnie, natomiast wiąże się ze znacznie mniejszą całkowitą dawką glikokortykosteroidu wziewnego.
U chorych na sezonowy alergiczny nieżyt nosa immunoterapia alergenowa istotnie zmniejsza nasilenie objawów klinicznych ANN i konieczność stosowania leków przeciwalergicznych. Ryzyko wystąpienia ciężkich działań niepożądanych jest niewielkie, jednak autorzy metaanalizy podkreślają, że dla pełnej oceny bezpieczeństwa interwencji konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań z długim okresem obserwacji.
Żywienie niemowląt z obciążającym wywiadem rodzinnym w kierunku chorób atopowych (które nie mogą być karmione naturalnie) hydrolizatem kazeiny o znacznym stopniu hydrolizy zmniejszyło, w porównaniu ze stosowaniem standardowego mleka modyfikowanego, ryzyko zachorowania na atopowe zapalenie skóry w ciągu 3 pierwszych lat życia dziecka, ale nie wpłynęło na częstość występowania astmy w 3. roku życia.
Podawanie kobietom w ostatnim miesiącu ciąży probiotyków, a następnie ich dzieciom przez 6 miesięcy mieszanki probiotyków i galaktooligosacharydów prebiotycznych zmniejszyło ryzyko wystąpienia wyprysku, zwłaszcza wyprysku atopowego w ciągu 2 lat życia, ale nie wpłynęło na częstość innych chorób alergicznych u dzieci z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku atopii.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć