Przewlekłe przyjmowanie statyny zmniejsza ryzyko udaru mózgu w prewencji pierwotnej i wtórnej. U osób po przebytym udarze mózgu lub po napadzie przemijającego niedokrwienia mózgu stosowanie statyny zmniejsza ryzyko udaru mózgu zakończonego zgonem, ale zwiększa ryzyko udaru krwotocznego. Intensywne leczenie hipolipemizujące, w porównaniu z leczeniem standardowym, wiąże się z mniejszym ryzykiem udaru mózgu i poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych. Autorzy badania zalecają ostrożność przy rozpoczynaniu leczenia statynami u chorych po przebytym udarze krwotocznym.
U chorych z napadowym lub przetrwałym migotaniem przedsionków (AF), obciążonych dodatkowymi czynnikami ryzyka, stosowanie dronedaronu, w porównaniu z placebo, wiązało się ze zmniejszeniem ryzyka niektórych zdarzeń sercowo-naczyniowych, w tym zgonu z przyczyn naczyniowych (głównie zgonu spowodowanego arytmią) i pierwszej hospitalizacji z powodu zdarzeń sercowo-naczyniowych (głównie pierwszej hospitalizacji z powodu AF) oraz z częstszym występowaniem skutków niepożądanych ogółem (ryzyko poważnych skutków niepożądanych nie było zwiększone); stwierdzono też nieznamiennie mniejszą śmiertelność ogólną.
U chorych na dotychczas nieleczoną inwazyjnie ciężką chorobę wieńcową przezskórna interwencja wieńcowa, w porównaniu z pomostowaniem aortalno-wieńcowym (CABG), wiąże się z większym ryzykiem poważnego zdarzenia sercowego lub naczyniowomózgowego (głównie potrzeby ponownej rewaskularyzacji), ale z mniejszym ryzykiem udaru mózgu w ciągu 12 miesięcy od zabiegu.
U chorych z migotaniem przedsionków, obciążonych zwiększonym ryzykiem udaru mózgu, u których nie można zastosować antagonistów witaminy K, leczenie skojarzone klopidogrelem z kwasem acetylosalicylowym (ASA), w porównaniu z placebo i ASA, zmniejszyło ryzyko poważnych zdarzeń naczyniowych i udaru mózgu, ale zwiększyło ryzyko ciężkiego i dużego krwawienia.
U chorych na PAD nadzorowane ćwiczenia fizyczne na bieżni ruchomej poprawiły dystans marszu w 6MWT i maksymalny czas marszu na bieżni ruchomej oraz jakość życia, a oporowe ćwiczenia fizyczne wzmacniające siłę mięśniową kończyn dolnych poprawiły maksymalny czas na bieżni mechanicznej i jakość życia.
Stosowanie NSLPZ u chorych z przewlekłą niewydolnością serca wiązało się ze zwiększeniem ryzyka zgonu i hospitalizacji z powodu zawału serca i z powodu niewydolności serca.
Diuretyki, w porównaniu z placebo, zmniejszają ryzyko zgonu i hospitalizacji z powodu zaostrzenia niewydolności serca.
U chorych na nadciśnienie tętnicze w wieku >=80 lat stosowanie indapamidu (samego lub z peryndoprylem) nie zmniejszyło ryzyka wystąpienia otępienia. Wyniki metaanalizy przeprowadzonej przez autorów badania sugerują korzystny wpływ leczenia hipotensyjnego na ryzyko występowania otępienia.
U chorych z przewlekłą niewydolnością serca leczenie oparte na kontroli stężenia BNP nie poprawiło przeżywalności ani jakości życia, w porównaniu z leczeniem opartym na objawach klinicznych.
U chorych na nadciśnienie tętnicze obciążonych dużym ryzykiem wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych leczenie skojarzone benazeprylem i amlodypiną, w porównaniu z leczeniem benazeprylem i hydrochlorotiazydem, zmniejszyło ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.
U kobiet w wieku >=40 lat obciążonych zwiększonym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych stosowanie kwasu foliowego, witaminy B6 i B12 nie zmniejszyło ryzyka wystąpienia inwazyjnych nowotworów złośliwych i zgonu z tego powodu.
U osób po zawale serca przyjmujących klopidogrel zaobserwowano, że jednoczesne przyjmowanie IPP wiązało się z większym zagrożeniem ponownym zawałem serca, w porównaniu z osobami nieprzyjmującymi IPP.
U chorych na cukrzycę typu 2 wyjściowo niewyrównaną i trwającą średnio 11,5 roku (śr. wiek 60 lat) intensywna kontrola glikemii (rozpoczynana glimepirydem lub metforminą i rozyglitazonem w maksymalnych dawkach) w porównaniu z kontrolą standardową (leki jak wyżej w dawkach wynoszących połowę dawki maksymalnej; różnica w osiągniętym odsetku HbA1c 1,5 punktu procentowego) nie wpływa na ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych, powikłań mikroangiopatycznych (z wyjątkiem zmniejszenia odsetka chorych, u których wystąpiło pogorszenie albuminurii), natomiast zwiększa ryzyko poważnych skutków niepożądanych.
U chorych z niewydolnością serca, głównie w II (blisko 2/3 chorych) i III (ok. 1/3 chorych) klasie NYHA, leczonych zgodnie z aktualnymi wytycznymi, stosowanie przez około 4 lata omega-3 wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, w porównaniu z placebo, zmniejszyło ryzyko zgonu oraz niektórych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
Irbesartan, w porównaniu z placebo, nie poprawił rokowania u chorych w wieku >=60 lat z niewydolnością serca i zachowaną LVEF.
Suplementacja witaminy E lub witaminy C nie zmniejszyła ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych u mężczyzn w wieku >=50 lat.
U osób bez choroby sercowo-naczyniowej w wywiadach z prawidłowym stężeniem cholesterolu LDL, ale ze zwiększonym stężeniem hs-CRP w surowicy, stosowanie rosuwastatyny przez 2 lata zmniejszyło ryzyko poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
U chorych po zawale serca 3-letni intensywny, ciągły program edukacyjno-behawioralny realizowany przez zespoły z ośrodków rehabilitacji kardiologicznej, w porównaniu ze zwykłą opieką, zmniejszył ryzyko niektórych zdarzeń sercowonaczyniowych, głównie zawału serca niezakończonego zgonem.
U osób bez choroby wieńcowej w wywiadach stosowanie statyny przez co najmniej rok, w porównaniu z niestosowaniem, zmniejsza ryzyko poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć