W tym przeglądzie sytematycznym zadano pytanie, jakie są korzyści i działania niepożądane związane z zastosowaniem ACEI i ARB (pojedynczo lub w skojarzeniu) u chorych na stabilną chorobę niedokrwienną serca bez niewydolności serca lub z LVEF >40%, otrzymujących standardowe leczenie.
U chorych przyjmujących ASA w dawce 75–325 mg/d w ramach profilaktyki sercowo-naczyniowej stosowanie famotydyny w dawce 20 mg 2 × dz., w porównaniu z placebo, skutecznie zapobiegało wystąpieniu wrzodu żołądka, dwunastnicy lub nadżerkowego zapalenia przełyku.
Famotydyna w porównaniu z pantoprazolem mniej skutecznie zapobiega nawrotom choroby u chorych z wyleczonym wrzodem trawiennym lub z wyleczoną nadżerką błony śluzowej żołądka lub dwunastnicy związanymi z przyjmowaniem ASA w małej dawce.
W tym przeglądzie systematycznym z metaanalizą 4 badań z randomizacją autorzy zadali pytanie, czy intensywna kontrola glikemii, w porównaniu ze zwykłą kontrolą, u chorych na cukrzycę typu 2 zmniejsza ryzyko poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
Antagoniści witaminy K (np. acenokumarol, warfaryna) zmniejszają ryzyko zgonu i udaru mózgu u chorych z migotaniem przedsionków, ale jednocześnie zwiększają ryzyko powikłań krwotocznych.
U chorych z miażdżycowym ZTN otrzymujących leczenie farmakologiczne wykonanie przezskórnego zabiegu rewaskularyzacyjnego, w porównaniu z samym leczeniem zachowawczym, nie zahamowało progresji upośledzenia czynności nerek oraz nie zmniejszało ryzyka zdarzeń nerkowych i sercowo-naczyniowych, natomiast wiązało się z występowaniem powikłań zabiegowych.
U chorych z objawową niewydolnością serca w II–IV klasie NYHA i LVEF =<40% stosowanie losartanu w dawce 150 mg/d, w porównaniu z dawką 50 mg/d, wiązało się z podobnym ryzykiem zgonu z jakiejkolwiek przyczyny oraz ze zmniejszeniem ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny lub hospitalizacji z powodu niewydolności serca analizowanych łącznie, przy częstszym występowaniu skutków niepożądanych, ale niezwiększonym ryzyku odstawienia leku z ich powodu.
U osób obciążonych dużym ryzykiem ChW, a także u osób o różnym wyjściowym ryzyku ChW, skojarzone leczeniem statyną i innym lekiem hipolipemizującym, w porównaniu z podawaniem samej statyny (zarówno w dużej dawce, jak i jakiejkolwiek dawce), przynosi podobne korzyści kliniczne.
U osób obciążonych czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego, ale bez rozpoznanej choroby sercowo-naczyniowej, przewlekłe stosowanie statyn zmniejsza ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, poważnych zdarzeń wieńcowych i naczyniowomózgowych, zawału serca niezakończonego zgonem i rewaskularyzacji wieńcowej oraz nie zwiększa ryzyka choroby nowotworowej.
Oznaczenie dimeru D we krwi za pomocą testów przyłóżkowych umożliwia bezpieczne wykluczenie ŻChZZ w populacji o małym ryzyku zachorowania, a w przypadku testów o największej czułości – również u pacjentów ze średnim ryzykiem wyjściowym.
Dronedaron u chorych z migotaniem przedsionków zmniejszył ryzyko wystąpienia udaru mózgu.
Stosowanie IPP nie zwiększyło ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych u chorych po planowej PCI przyjmujących klopidogrel lub prasugrel pomimo wpływu na zmniejszenie hamowania agregacji płytek.
U pacjentów z podejrzeniem ZŻG na podstawie objawów klinicznych skala oceny prawdopodobieństwa klinicznego ZŻG a priori, obejmująca wybrane cechy kliniczne w połączeniu z wynikiem oznaczenia dimeru D testem paskowym, jest przydatnym narzędziem do wykluczania ZŻG w podstawowej opiece zdrowotnej.
U chorych na POChP w stadium II–IV wg GOLD stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zdarzeń niepożądanych ogółem, poważnych zdarzeń niepożądanych i zdarzeń niepożądanych zakończonych zgonem oraz poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych i zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.
U chorych na nadciśnienie tętnicze bez cukrzycy, obciążonych zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym ścisła kontrola skurczowego ciśnienia tętniczego (docelowo <130 mm Hg), w porównaniu ze zwykłą kontrolą (docelowo <140 mm Hg), zmniejsza ryzyko poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych łącznie oraz przerostu lewej komory serca stwierdzonego w EKG.
Czy u chorych ze STEMI przywiezionych do szpitala, w którym nie można przeprowadzić pierwotnej PCI, wczesna PCI (do 6 h po leczeniu fibrynolitycznym), w porównaniu z leczeniem standardowym, zmniejsza ryzyko zgonu, ponownego zawału serca, nawrotu niedokrwienia mięśnia sercowego, niewydolności serca lub wstrząsu kardiogennego oraz czy jest to postępowanie bezpieczne?
Podróż zwiększa ryzyko ŻChZZ niezależnie od środka lokomocji.
U chorych przewlekle dializowanych stosowanie leków hipotensyjnych zmniejsza ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych i ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych, niezależnie od występowania nadciśnienia tętniczego.
U chorych ze zmniejszonym klirensem kreatyniny i zwężeniem tętnicy nerkowej wszczepienie stentu w miejsce zwężenia nie spowolniło progresji upośledzenia czynności nerek, a u kilku chorych wystąpiły poważne powikłania okołozabiegowe. Zdaniem autorów badania powinno się preferować leczenie zachowawcze.
Zmniejszenie aktywności RAS poprzez stosowanie ACEI/ARB u chorych z PChN, w porównaniu z podawaniem placebo, zmniejsza ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych, zawału serca i niewydolności serca u wszystkich analizowanych chorych łącznie, a także ryzyko niewydolności serca i zdarzeń sercowo-naczyniowych u chorych z nefropatią cukrzycową (zmniejszenie ryzyka zawału serca na granicy znamienności).
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć