U dorosłych skuteczność montelukastu w kontroli astmy jest zbliżona do skuteczności wGKS.
Zgodnie z aktualnymi wytycznymi, dzieciom >5. roku życia chorym na astmę przewlekłą, u których leczenie samym glikokortykosteroidem (GKS) wziewnym nie zapewnia wystarczającej kontroli astmy, należy podawać GKS wziewny w połączeniu z długo działającym β-mimetykiem (LABA).
U dorosłych chorych na astmę, u których beklometazon przyjmowany wziewnie w dawce 80 µg 2 × dz. nie zapewniał kontroli choroby, dołączenie tiotropium, w porównaniu z podwojeniem dawki beklometazonu, skuteczniej poprawiło czynność płuc i zmniejszyło nasilenie objawów astmy.
Rozpoczęcie leczenia zaostrzenia astmy u dzieci w wieku szkolnym przez rodziców za pomocą prednizolonu podawanego doustnie przez 3–5 dni pozwoliło zmniejszyć nasilenie objawów astmy w ciągu dnia i liczbę konsultacji lekarskich, a także nieznamiennie skrócić czas nieobecności dziecka w szkole.
Profilaktyczne podawanie niemowlętom z grupy dużego ryzyka alergii hydrolizatu zawierającego wyłącznie białka serwatki o nieznacznym stopniu hydrolizy białek, w porównaniu z podawaniem standardowego mleka dla niemowląt, zmniejsza ryzyko zachorowania na jakąkolwiek chorobę alergiczną w większości ocenianych punktów czasowych.
Prawie u wszystkich dzieci, u których glikokortykosteroidy wziewne stosowane w małej dawce nie zapewniły wystarczającej kontroli astmy, obserwowano różnice w odpowiedzi na zastosowane metody intensyfikacji leczenia.
U dzieci chorych na astmę przewlekłą lekką lub umiarkowaną glikokortykosteroidy wziewne zapewniają lepszą kontrolę astmy i skuteczniej zapobiegają występowaniu zaostrzeń niż montelukast stosowany doustnie.
Nebulizacja hipertonicznego roztworu soli z racemiczną epinefryną stosowana u niemowląt chorych na ostre wirusowe zapalenie oskrzelików nie poprawiła stanu klinicznego w porównaniu z nebulizacją izotonicznego roztworu soli z racemiczną epinefryną.
U dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziałach pomocy doraźnej lub hospitalizowanych, zaleca się stosowanie GKS ogólnoustrojowo.
Według autorów badania 4-krotne zwiększenie dawki GKS wziewnego w przypadku subiektywnego lub obiektywnego pogorszenia kontroli astmy jest obiecującą interwencją, której skuteczność powinno się potwierdzić w dalszych badaniach.
Cztery lata po zakończeniu przewlekłego stosowania budezonidu lub nedokromilu sodu wziewnie u dzieci chorych na astmę przewleką lekką lub umiarkowaną nie zaobserwowano utrzymywania się różnic w przebiegu choroby stwierdzonych podczas stosowania leczenia.
U dzieci i dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziale ratunkowym lub w warunkach pozaszpitalnych, podawanie beta2-mimetyku za pomocą MDI przez komorę inhalacyjną jest co najmniej tak samo skuteczne i bezpieczne, jak stosowanie leku w nebulizacji, a u dzieci może być nawet korzystniejsze.
Azytromycyna lub montelukast podawane jako leki wspomagające u dzieci chorych na astmę przewlekłą o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu nie umożliwiły zmniejszenia dawki wziewnego glikokortykosteroidu bez utraty dostatecznej kontroli astmy.
Według autorów przeglądu u chorych na astmę lekką nieprzyjmujących regularnie glikokortykosteroidu wziewnego stosowanie w leczeniu doraźnym budezonidu z formoterolem (B+F) nie ma wyraźnej przewagi nad stosowaniem samego formoterolu lub samej terbutaliny. U dorosłych i dzieci chorych na astmę umiarkowaną lub ciężką, którzy przyjmują B+F regularnie, stosowanie B+F również doraźnie wiąże się z poprawą niektórych parametrów klinicznych i fizjologicznych.
U dzieci i dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziale ratunkowym lub w warunkach pozaszpitalnych, podawanie beta2-mimetyków wziewnych z MDI ze spejserem, w porównaniu ze stosowaniem tych leków za pomocą nebulizatora, wiąże się z podobnym ryzykiem konieczności hospitalizacji.
U dzieci chorych na astmę przewlekłą lekką stosowanie budezonidu codziennie przez 18 miesięcy umożliwiło lepszą kontrolę astmy niż leczenie budezonidem codziennie przez 6 miesięcy, a następnie stosowanie leku tylko podczas zaostrzeń. Zaobserwowano jednak, że takie postępowanie wiąże się z nieznacznie mniejszym przyrostem wysokości ciała.
U chorych na świeżo rozpoznaną, trwającą krócej niż 2 lata astmę przewlekłą lekką, niewymagających według lekarza prowadzącego stosowania GKS wziewnych, wcześnie rozpoczęte i kontynuowane przez 5 lat stosowanie budezonidu wziewnie w małej dawce w porównaniu z regularnym stosowaniem budezonidu tylko w ciągu ostatnich 2 lat obserwacji wiązało się z nieco lepszą kontrolą astmy (w pierwszych 3 latach, w porównaniu z placebo) i rzadszym stosowaniem dodatkowych leków przeciwastmatycznych w ciągu ostatnich 2 lat obserwacji, podczas których wszyscy pacjenci przyjmowali budezonid.
Podawanie probiotyków kobietom w ostatnim miesiącu ciąży, a następnie podawanie synbiotyków niemowlętom przez 6 miesięcy było dobrze tolerowane i zmniejszyło ryzyko zachorowania na zapalenie układu oddechowego w ciągu pierwszych 2 lat życia dzieci z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku chorób alergicznych.
U chorych na astmę lekką lub umiarkowaną dodanie do glikokortykosteroidu wziewnego (GKSw) montelukastu, w porównaniu z dodaniem placebo lub niestosowaniem dodatkowego leku/placebo, poprawia kontrolę objawów choroby i nie zwiększa ryzyka objawów niepożądanych. Dodanie do GKSw montelukastu, w porównaniu z dodaniem salmeterolu w krótszym okresie obserwacji (12 tygodni), wiąże się z częstszym występowaniem zaostrzeń i nie zwiększa ryzyka objawów niepożądanych, a w dłuższym okresie obserwacji (48 tygodni) podobnie wpływa na ryzyko zaostrzeń i wiąże się z mniejszym ryzykiem objawów niepożądanych.
Wzbogacenie w oligosacharydy prebiotyczne hydrolizatu serwatkowego o znacznym stopniu hydrolizy zmniejszyło częstość występowania atopowego zapalenia skóry, epizodów świszczącego oddechu i pokrzywki alergicznej oraz chorób infekcyjnych w ciągu pierwszych 2 lat życia u dzieci z grupy zwiększonego ryzyka rozwoju chorób alergicznych.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć