U chorych z objawową niewydolnością serca w II–IV klasie NYHA i LVEF =<40% stosowanie losartanu w dawce 150 mg/d, w porównaniu z dawką 50 mg/d, wiązało się z podobnym ryzykiem zgonu z jakiejkolwiek przyczyny oraz ze zmniejszeniem ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny lub hospitalizacji z powodu niewydolności serca analizowanych łącznie, przy częstszym występowaniu skutków niepożądanych, ale niezwiększonym ryzyku odstawienia leku z ich powodu.
U osób obciążonych dużym ryzykiem ChW, a także u osób o różnym wyjściowym ryzyku ChW, skojarzone leczeniem statyną i innym lekiem hipolipemizującym, w porównaniu z podawaniem samej statyny (zarówno w dużej dawce, jak i jakiejkolwiek dawce), przynosi podobne korzyści kliniczne.
U osób obciążonych czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego, ale bez rozpoznanej choroby sercowo-naczyniowej, przewlekłe stosowanie statyn zmniejsza ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, poważnych zdarzeń wieńcowych i naczyniowomózgowych, zawału serca niezakończonego zgonem i rewaskularyzacji wieńcowej oraz nie zwiększa ryzyka choroby nowotworowej.
Oznaczenie dimeru D we krwi za pomocą testów przyłóżkowych umożliwia bezpieczne wykluczenie ŻChZZ w populacji o małym ryzyku zachorowania, a w przypadku testów o największej czułości – również u pacjentów ze średnim ryzykiem wyjściowym.
Dronedaron u chorych z migotaniem przedsionków zmniejszył ryzyko wystąpienia udaru mózgu.
Stosowanie IPP nie zwiększyło ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych u chorych po planowej PCI przyjmujących klopidogrel lub prasugrel pomimo wpływu na zmniejszenie hamowania agregacji płytek.
U pacjentów z podejrzeniem ZŻG na podstawie objawów klinicznych skala oceny prawdopodobieństwa klinicznego ZŻG a priori, obejmująca wybrane cechy kliniczne w połączeniu z wynikiem oznaczenia dimeru D testem paskowym, jest przydatnym narzędziem do wykluczania ZŻG w podstawowej opiece zdrowotnej.
U chorych na POChP w stadium II–IV wg GOLD stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zdarzeń niepożądanych ogółem, poważnych zdarzeń niepożądanych i zdarzeń niepożądanych zakończonych zgonem oraz poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych i zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.
U chorych na nadciśnienie tętnicze bez cukrzycy, obciążonych zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym ścisła kontrola skurczowego ciśnienia tętniczego (docelowo <130 mm Hg), w porównaniu ze zwykłą kontrolą (docelowo <140 mm Hg), zmniejsza ryzyko poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych łącznie oraz przerostu lewej komory serca stwierdzonego w EKG.
Czy u chorych ze STEMI przywiezionych do szpitala, w którym nie można przeprowadzić pierwotnej PCI, wczesna PCI (do 6 h po leczeniu fibrynolitycznym), w porównaniu z leczeniem standardowym, zmniejsza ryzyko zgonu, ponownego zawału serca, nawrotu niedokrwienia mięśnia sercowego, niewydolności serca lub wstrząsu kardiogennego oraz czy jest to postępowanie bezpieczne?
U chorych przewlekle dializowanych stosowanie leków hipotensyjnych zmniejsza ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych i ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych, niezależnie od występowania nadciśnienia tętniczego.
U chorych na POChP w stadium II–IV wg GOLD, spośród których blisko 2/3 otrzymywało przewlekle wziewne glikokortykosteroidy i długo działające β2-mimetyki, przewlekłe stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, zmniejszało ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny. W okresie stosowania tiotropium mniejsze było też ryzyko zgonu z przyczyn sercowych.
U chorych ze zmniejszonym klirensem kreatyniny i zwężeniem tętnicy nerkowej wszczepienie stentu w miejsce zwężenia nie spowolniło progresji upośledzenia czynności nerek, a u kilku chorych wystąpiły poważne powikłania okołozabiegowe. Zdaniem autorów badania powinno się preferować leczenie zachowawcze.
Zmniejszenie aktywności RAS poprzez stosowanie ACEI/ARB u chorych z PChN, w porównaniu z podawaniem placebo, zmniejsza ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych, zawału serca i niewydolności serca u wszystkich analizowanych chorych łącznie, a także ryzyko niewydolności serca i zdarzeń sercowo-naczyniowych u chorych z nefropatią cukrzycową (zmniejszenie ryzyka zawału serca na granicy znamienności).
U dorosłych chorych z przewlekłą niewydolnością serca stosowanie β-blokerów wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, przy czym efekt ten jest związany ze zwolnieniem rytmu serca, a nie z dawką leku.
Po uwzględnieniu w analizie zmian stężenia LDL-C wzrost stężenia HDL-C nie wiąże się ze znamiennym zmniejszeniem ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, zgonu z przyczyn wieńcowych oraz wystąpienia zdarzeń wieńcowych.
U chorych na cukrzycę typu 2 i stabilną chorobę wieńcową niezwłoczna rewaskularyzacja, w porównaniu z leczeniem zachowawczym, oraz leczenie zmniejszające insulinooporność, w porównaniu z leczeniem zwiększającym stężenie insuliny we krwi, wiązały się z podobnym ryzykiem zgonu i poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
Stosowanie kwasu acetylosalicylowego (ASA) w prewencji pierwotnej zmniejsza ryzyko poważnych zdarzeń naczyniowych. Efekt ten jest mniejszy (o rząd wielkości) niż w przypadku prewencji wtórnej i, według autorów, bilans korzystnych efektów i zwiększonego ryzyka poważnych krwawień nie przemawia jednoznacznie za stosowaniem ASA w prewencji pierwotnej.
Skuteczność leku hipotensyjnego (diuretyku tiazydowego, inhibitora konwertazy angiotensyny, blokera receptora angiotensynowego lub blokera kanału wapniowego) w prewencji zdarzeń wieńcowych i udaru mózgu zależy głównie od stopnia obniżenia ciśnienia tętniczego. Wyjątki to dodatkowa korzyść (zmniejszenie ryzyka zdarzeń wieńcowych) ze stosowania β-blokera u chorych po zawale serca przebytym w ciągu ostatnich 4 miesięcy oraz związane ze stosowaniem blokera kanału wapniowego niewielkie dodatkowe zmniejszenie ryzyka udaru mózgu i mniejsza redukcja ryzyka wystąpienia niewydolności serca. Względne zmniejszenie ryzyka zdarzenia wieńcowego i ryzyka udaru mózgu jest podobne niezależnie od wyjściowej wartości ciśnienia tętniczego oraz występowania choroby sercowo-naczyniowej w wywiadzie. Stosowanie kilku leków hipotensyjnych w mniejszych dawkach jest skuteczniejsze niż stosowanie jednego leku w dużej dawce.
Suplementacja oleju rybiego zawierającego DHA i EPA w badanych populacjach chorych wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka zgonu z przyczyn sercowych.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć