medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
U chorych na umiarkowaną lub ciężką stabilną POChP stosowanie przewlekłe długo działających beta2-mimetyków (LABA), w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko poważnych zaostrzeń choroby i nie wpływa na ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i zgonu z przyczyn oddechowych. W porównaniu z LABA, bromek tiotropium zmniejsza ryzyko zaostrzeń POChP, a leczenie skojarzone LABA z wziewnym glikokortykosteroidem zmniejsza ryzyko zgonu z przyczyn oddechowych w porównaniu ze stosowaniem samego LABA.
U chorych z niewydolnością serca i migotaniem przedsionków terapia mająca na celu utrzymanie rytmu zatokowego nie zmniejsza ryzyka zgonu, udaru mózgu i pogorszenia niewydolności krążenia, w porównaniu z leczeniem kontrolującym częstotliwości rytmu komór.
Leczenie sekwencyjne skuteczniej niż leczenie standardowe zmniejsza ryzyko niepowodzenia leczenia eradykacyjnego zakażenia H. pylori u chorych wcześniej nieleczonych.
U chorych z zawałem serca z uniesieniem ST hospitalizowanych w ciągu 12 h od wystąpienia objawów, u których planowano pierwotną PCI, zastosowanie biwalirudyny, w porównaniu z heparyną niefrakcjonowaną i inhibitorem GP IIb/IIIa, wiązało się z mniejszym ryzykiem wystąpienia poważnego krwawienia i niekorzystnych zdarzeń klinicznych w okresie 30 dni.
Stosowanie przeciętnie przez 12 tygodni (maks. 52 tyg.) salmeterolu (50 ?g 2 x dz.) razem z glikokortykosteroidem wziewnym, w porównaniu ze stosowaniem samego glikokortykosteroidu wziewnego, wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka wystąpienia ciężkiego zaostrzenia astmy, natomiast nie stwierdzono wpływu na ryzyko związanych z astmą hospitalizacji, intubacji i zgonu.
U chorych na cukrzycę typu 2 obciążonych ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych intensywne leczenie hipoglikemizujące oparte na gliklazydzie MR i dodatkowo na innych lekach przeciwcukrzycowych (HbA1c =<6,5%), w porównaniu ze standardowym leczeniem hipoglikemizującym (HbA1c według lokalnych wytycznych), zmniejszyło ryzyko powikłań makro- i mikroangiopatycznych analizowanych łącznie oraz ryzyko powikłań mikroangiopatycznych analizowanych łącznie, głównie dzięki zmniejszeniu ryzyka rozwoju lub pogorszenia nefropatii (głównie poprzez zmniejszenie ryzyka rozwoju makroalbuminurii), oraz zmniejszyło ryzyko wystąpienia mikroalbuminurii, natomiast wiązało się z częstszym występowaniem ciężkiej hipoglikemii.
U chorych na cukrzycę typu 2 ze współistniejącą chorobą sercowo-naczyniową lub obciążonych ryzykiem jej wystąpienia intensywne leczenie hipoglikemizujące (HbA1c <6%), w porównaniu z leczeniem standardowym (HbA1c 7–7,9%), zwiększyło ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych oraz ryzyko hipoglikemii wymagającej interwencji medycznej i hipoglikemii wymagającej jakiejkolwiek pomocy oraz przyrostu masy ciała >10 kg w porównaniu z wartością wyjściową, natomiast zmniejszyło ryzyko zawału serca niezakończonego zgonem i nie wpłynęło istotnie na ryzyko udaru mózgu i ryzyko zastoinowej niewydolności serca.
Leczenie warenikliną w porównaniu ze stosowaniem nikotynowej terapii zastępczej (NTZ w formie plastrów) zwiększało szansę potwierdzonej trwałej abstynencji w ciągu ostatnich 4 tygodni leczenia, ale nie w okresie od ostatnich 4 tygodni leczenia do 24. i 52. tygodnia obserwacji. Wareniklina częściej niż NTZ powodowała objawy niepożądane i wycofanie się z badania z tego powodu, ale też zmniejszenie niektórych objawów abstynencji.
Według autorów przeglądu w dawkach 1:1 cyklezonid jest równie skuteczny jak beklometazon i budezonid w zakresie poprawy PEF i jak flutikazon w zakresie poprawy czynności płuc (ocenianej na podstawie PEF i FEV1).
Cyklezonid w dawce 50–1600 µg/d w porównaniu z placebo skutecznie poprawia czynność płuc, zmniejsza nasilenie objawów astmy i zużycie leków doraźnych w okresie 12 tygodni. Nie ma danych pozwalających określić długoterminowe efekty stosowania cyklezonidu (częstość zaostrzeń i skutki uboczne).
U osób z otyłością orlistat, sibutramina i rimonabant zmniejszają masę ciała tak w całej populacji, jak i u chorych na cukrzycę, natomiast wpływ tych leków na profil czynników ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego jest zróżnicowany.
U chorych w wieku >=80 lat z utrwalonym nadciśnieniem tętniczym stosowanie indapamidu albo indapamidu i peryndoprylu w leczeniu nadciśnienia tętniczego w celu osiągnięcia wartości ciśnienia tętniczego <150/80 mm Hg zmniejsza ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, ryzyko zgonu z powodu udaru mózgu oraz ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych i ryzyko niewydolności serca.
Profilaktyczne stosowanie witaminy C p.o. w dużych dawkach nie zmniejsza ryzyka zachorowania na przeziębienie ani nie wpływa znacząco na czas jego trwania i ciężkość przebiegu. Jest ona natomiast skuteczna w zapobieganiu zachorowaniom u osób narażonych na duży wysiłek fizyczny. Podawanie witaminy C osobom już chorym nie wpływa na przebieg przeziębienia.
U osób z osteopenią lub osteoporozą wykazano, że w porównaniu z placebo albo z niestosowaniem żadnego swoistego leczenia, alendronian, ryzedronian, kwas zoledronowy i estrogeny zmniejszają ryzyko złamań kręgów, innych kości i złamań bliższego odcinka kości udowej; parathormon zmniejsza ryzyko złamania kręgu i innych kości, a etydronian, ibandronian, raloksyfen i kalcytonina – zmniejszają ryzyko złamania kręgu. Istnieją dane dobrej jakości wskazujące na to, że w zależności od dawki, rodzaju preparatu i populacji witamina D (lub jej pochodna) może być skuteczna albo nieskuteczna.
U chorych w stanie wstrząsu septycznego stosowanie hydrokortyzonu w porównaniu z placebo nie zmniejszyło ryzyka zgonu w ciągu 28 dni obserwacji i nie zwiększyło prawdopodobieństwa opanowania wstrząsu, ale skróciło czas do jego opanowania.
Stosowanie IPP jest najskuteczniejszym sposobem krótkoterminowego leczenia RZP. Korzystny efekt prawdopodobnie nie zależy od tego, jaki lek z tej grupy się stosuje.
W analizie obejmującej wyniki badań 222 osób w wieku do 18 lat stwierdzono, że BT lub CBT stosowane z leczeniem farmakologicznym lub bez, w porównaniu z podawaniem placebo, leczeniem farmakologicznym lub niestosowaniem leczenia, zmniejsza nasilenie OCD i ryzyko utrzymywania się objawów po zakończeniu terapii.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
