Jest to pierwsze badanie dotyczące stanu odżywienia pacjentów po resekcji przełyku porównujące protokół ERAS ze standardową opieką okołooperacyjną. Wyniki stanowią uzupełnienie coraz bogatszego piśmiennictwa dotyczącego stosowania ścieżki ERAS w przypadku tego typu zabiegów.
Standardem leczenia chorych na urotelialnego raka pęcherza moczowego naciekającego warstwę mięśniową i niekwalifikujących się do chemioterapii opartej na związkach platyny jest radykalna cystektomia. Czy zastosowanie pembrolizumabu może być rozważane jako terapia neoadiuwantowa u tych chorych?
Do niedawna wyniki leczenia chorych na zaawansowanego i uogólnionego czerniaka były niezadowalające – mediana przeżycia wynosiła 6–10 miesięcy, a 5 lat przeżywało mniej niż 10% chorych. Sytuacja zmieniła się po wprowadzeniu do praktyki klinicznej immunoterapii nieswoistej oraz leczenia ukierunkowanego molekularnie. Czy zaprezentowane podczas ASCO 2018 wyniki dotyczące 5-letniej przeżywalności chorych na zaawansowanego czerniaka zapowiadają przełom w leczeniu?
Nadekspresja lub amplifikacja receptora ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu typu 2 występuje u 7–34% chorych na raka żołądka. Zastosowanie trastuzumabu razem z dwulekową chemioterapią to aktualnie standard postępowania. W artykule przedstawiono wyniki badania, którego celem było stwierdzenie zmian w statusie HER2 po takiej terapii.
Zwężenie jest częstym (1,6–40%) powikłaniem zespoleń w zakresie przewodu pokarmowego związanym z ryzykiem pogorszenia jakości życia i niedożywienia oraz z koniecznością dalszych interwencji.
Badacze postawili sobie kontrowersyjne pytanie, czy w przypadku chorych na raka jelita grubego z synchronicznymi resekcyjnymi przerzutami w wątrobie i innych narządach można rozważać radykalne leczenie operacyjne.
Autorzy badali, czy wdrożenie protokołu ERAS jest bezpieczne dla operowanych z powodu raka pęcherza moczowego.
Wpływ terapii podciśnieniowej na wzrost bakterii w ranie pozostaje nieznany. Celem niniejszego przeglądu systematycznego jest odpowiedź na postawione w tytule pytanie na podstawie analizy dostępnych doniesień.
Prawie 75% przypadków raka jelita grubego rozpoznaje się w stadiach zaawansowania I–III, w których możliwe jest prowadzenie leczenia o założeniu radykalnym. Czy stężenie CEA może być pomocne w przewidywaniu wyników leczenia chorych, u których nie stosuje się leczenia pooperacyjnego? Jakie wartości są w tym przypadku istotne?
Zapraszamy do zapoznania się z wynikami pierwszego badania oceniającego wartość połączenia terapii wirusem onkolitycznym z inhibitorem punktów kontrolnych. Czy terapia łączona jest skuteczniejsza od dotychczas stosowanych monoterapii?
Nowoczesna immunoterapia oraz stosowanie inhibitorów BRAF/MEK znacząco poprawiły rokowanie dla chorych w IV stopniu zaawansowania czerniaka. Doprowadziło to do prób wykorzystania tych leków u chorych z grupy dużego ryzyka, w III stopniu zaawansowania choroby. Do niedawna standardem postępowania u tych chorych była pełna ocena stanu węzłów chłonnych. Czy obecnie możliwy jest nowy, lepszy model prognostyczny?
Pomimo opracowania wielu nowych leków, zaawansowany rak nerkowokomórkowy pozostaje chorobą zasadniczo nieuleczalną. Standardem w terapii zaawansowanego RCC pozostaje „leczenie celowane”. W omówionym badaniu porównano skuteczność kabozantynibu i sunitynibu w terapii 1.linii u chorych na zaawansowanego RCCz grup pośredniego i niekorzystnego rokowania.
Przedstawiamy krótkie podsumowanie najważniejszych badań dotyczących raka jelita grubego, których wyniki zaprezentowano podczas ASCO Annual Meeting w Chicago.
Doniesienie zespołu polskich autorów wykazało użyteczność pomiarów stężenia albumin u chorych na raka jelita grubego poddanych operacji laparoskopowej oraz objętych opieką okołooperacyjną według protokołu ERAS.
Wczesne rozpoznanie raka trzustki wymaga odpowiedniego nadzoru nad osobami obciążonymi zwiększonym ryzykiem jego rozwoju. Jednym z prekursorów raka gruczołu trzustkowego jest łatwy do rozpoznania i obserwacji wewnątrzprzewodowy brodawkowaty nowotwór śluzowy.
W przypadku tej postaci nowotworu wytyczne dotyczące nadzoru nad chorymi bywają zróżnicowane. Celem omawianej publikacji była retrospektywna analiza wyników leczenia (z lat 2001–2016) i ustalenie optymalnego czasu trwania obserwacji chorych i interwałów czasowych, w jakich należy wykonywać badania kontrolne.
Łącznie w 39 badaniach uczestniczyło 6511 chorych, których poddano operacjom takim jak: częściowe i całkowite wycięcie żołądka, resekcja przełyku, pankreatoduodenektomia, resekcja wątroby, resekcja pęcherza moczowego, laparoskopowa nefrektomia, laparoskopowa prostatektomia, laparoskopowa resekcja wątroby i laparoskopowa częściowa resekcja żołądka.
W latach 2009–2015 leczeniu poddano ok. 100 chorych, a odsetek nawrotu przetoki oceniono po upływie 12 miesięcy.
Celem badania, w którym uczestniczyło 5323 chorych, było ustalenie optymalnego postępowania u osób obciążonych dużym ryzykiem rozwoju przetoki trzustkowej.
Autorzy próbowali odpowiedzieć na pytanie, czy wdrożenie protokołu ERAS w grupie pacjentów operowanych z powodu nowotworu płuca jest uzasadnione.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć