Czy osoby poddane RYGBP mogą liczyć na długotrwałe wyniki tj. zmniejszenie masy ciała i poprawę w zakresie parametrów będących następstwem otyłości (cukrzyca typu 2, nadciśnienie tętnicze i dyslipidemia)?
Wczesne rozpoznanie raka trzustki wymaga odpowiedniego nadzoru nad osobami obciążonymi zwiększonym ryzykiem jego rozwoju. Jednym z prekursorów raka gruczołu trzustkowego jest łatwy do rozpoznania i obserwacji wewnątrzprzewodowy brodawkowaty nowotwór śluzowy.
W przypadku tej postaci nowotworu wytyczne dotyczące nadzoru nad chorymi bywają zróżnicowane. Celem omawianej publikacji była retrospektywna analiza wyników leczenia (z lat 2001–2016) i ustalenie optymalnego czasu trwania obserwacji chorych i interwałów czasowych, w jakich należy wykonywać badania kontrolne.
Łącznie w 39 badaniach uczestniczyło 6511 chorych, których poddano operacjom takim jak: częściowe i całkowite wycięcie żołądka, resekcja przełyku, pankreatoduodenektomia, resekcja wątroby, resekcja pęcherza moczowego, laparoskopowa nefrektomia, laparoskopowa prostatektomia, laparoskopowa resekcja wątroby i laparoskopowa częściowa resekcja żołądka.
W latach 2009–2015 leczeniu poddano ok. 100 chorych, a odsetek nawrotu przetoki oceniono po upływie 12 miesięcy.
Celem badania, w którym uczestniczyło 5323 chorych, było ustalenie optymalnego postępowania u osób obciążonych dużym ryzykiem rozwoju przetoki trzustkowej.
W wieloośrodkowym prospektywnym badaniu klinicznym z randomizacją przeprowadzonym metodą podwójnie ślepej próby porównano wyniki leczenia w oparciu o parametry takie jak występowanie powikłań pooperacyjnych, nasilenie bólu i częstość nawrotów.
W badaniu klinicznym z randomizacją przeprowadzonym metodą podwójnie ślepej próby porównano wyniki zastosowania dwóch technik leczenia antyrefluksowego chorych na GERD.
Poszukiwano odpowiedzi na pytania, czy próba całkowitego endoskopowego usunięcia (en-bloc) raka jelita grubego T1 bez głębokiego naciekania jest uzasadnionym sposobem postępowania i czy zwiększa się w jego następstwie ryzyko przerzutów w węzłach chłonnych bądź nawrotu nowotworu po operacji wtórnej w porównaniu z operacją pierwotną.
Prospektywne wieloośrodkowe badanie kliniczne z randomizacją przeprowadzono metodą pojedynczo ślepej próby od kwietnia 2012 do czerwca 2014 roku w 3 ośrodkach w Japonii.
W ramach wieloośrodkowego badania klinicznego z randomizacją (GRECCAR 5) 469 osób losowo przydzielono do grupy drenażu (badanej) lub do grupy bez drenażu (kontrolnej).
Badaniem objęto 217 dorosłych z otyłością (wskaźnik masy ciała [body mass index – BMI] >40 kg/m2 lub >35 kg/m2 przy współistnieniu ≥choroby).
Autorzy badania odpowiadają na pytanie, czy któryś ze sposobów znieczulenia ma przewagę w kontekście opieki nad chorymi sprawowanej zgodnie z protokołem ERAS.
Badacze postanowili porównać efekty leczenia przeciwbólowego z wykorzystaniem cewnika zewnątrzoponowego oraz standardowego dożylnego leczenia przeciwbólowego u chorych po minimalnie inwazyjnych operacjach jelita grubego.
Na podstawie analizy wyników 1,38 mln endo- lub kolonoskopii wyciągnięto wnioski dotyczące bezpieczeństwa chorych poddanych sedacji prowadzonej przez wykwalifikowaną pielęgniarkę lub anestezjologa.
Przeanalizowano dane z francuskiego krajowego rejestru 53 tysięcy chorych poddanych operacji metabolicznej wprowadzenia regulowanej opaski żołądkowej.
Warto zapoznać się z wynikami i wnioskami płynącymi z wieloośrodkowego prospektywnego obserwacyjnego badania kohortowego OMEGA (przeprowadzonego od 20 marca 2012 do 17 kwietnia 2014 r.).
Obserwacja chorych z niepowikłanym ostrym zapaleniem uchyłku jelita nie wydłuża czasu trwania choroby w porównaniu z antybiotykoterapią i może być odpowiednim sposobem postępowania w tej grupie chorych.
Przeanalizowano wyniki stosowania protokołu ERAS u 223 chorych pddanych z różnych przyczyn resekcji wątroby (przerzuty raka jelita grubego, rak dróg żółciowych, rak wątrobowokomórkowy, zmiany niezłośliwe) w latach 2010-2012.
W ramach American College of Surgeons National Surgical Quality Improvement Program dokonano analizy Propensity Score Matching bazy danych 3064 pacjentów, których zapisy obejmowały 42 zmienne związane z planowymi resekcjami wątroby, wśród których wyróżniono: resekcję segmentarną, poszerzoną hemihepatektomię oraz hemihepatektomię lewo- i prawostronną wykonane łącznie u 2583 chorych.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć