Całkowite wycięcie krezki okrężnicy (complete mesocolic excision – CME) to procedura obejmująca precyzyjne preparowanie w płaszczyźnie krezki okrężnicy, wycięcie jelita z ≥10 cm marginesem oraz centralne podwiązanie naczyń, tak aby możliwe było usunięcie węzłów chłonnych położonych wokół naczyń krezkowych górnych.
U około 5% chorych na RJG w IV stopniu zaawansowania stwierdza się niestabilność mikrosatelitarną wynikającą z zaburzeń w genach odpowiadających za naprawę DNA. Wyniki wcześniejszych badań nad sposobami leczenia chorych na wiele różnych guzów litych z potwierdzoną MSI-H/dMMR wskazują na skuteczność w takich przypadkach nowoczesnej immunoterapii.
U chorych na zaawansowanego czerniaka po leczeniu chirurgicznym ryzyko nawrotu choroby i zgonu z jej powodu pozostaje duże. Czy użycie wirusa onkolitycznego talimogen laherparepwek (T-VEC) w skojarzeniu z leczeniem chirurgicznym poprawia wyniki leczenia?
Czy zastosowanie dabrafenibu wraz z trametynibem w pierwszej linii leczenia chorych na nieresekcyjnego lub przerzutowego czerniaka wiązało się z długotrwałą korzyścią w zakresie OS lub PFS?
Czy przedstawione obecnie wyniki badań dostarczają dowodów na poprawę przeżywalności pacjentów lub zmniejszenie liczby nowych przerzutów wewnątrzczaszkowych pod wpływem WBRT stosowanej u chorych z 1–3 przerzutami czerniaka w mózgu po leczeniu miejscowym?
Autorzy przeglądu Cochrane ocenili ryzyko powstania przepukliny okołostomijnej oraz innych powikłań miejscowych w zależności od umiejscowienia otworu stomii odbarczającej w stosunku do mięśnia prostego brzucha.
Czy aktualnie istnieją przesłanki (podstawy naukowe) pozwalające stwierdzić przewagę którejś ze stomii?
Dotychczas nie oceniano zmienności osobniczej w zakresie możliwości uwidocznienia przekładek tłuszczowych oddzielających zdrową trzustkę od otaczających struktur. Celem badania była ocena indywidualnych różnic pod względem widoczności przekładek tłuszczowych między miąższem trzustki a przylegającymi narządami i naczyniami krwionośnymi w wielorzędowej tomografii komputerowej.
Zapalenie uchyłków jest zwykle rozpoznawane w oparciu o wynik tomografii komputerowej, która wykazuje pogrubienie ściany i naciek uchyłku. Taki obraz radiologiczny wymaga różnicowania z rakiem jelita grubego, dlatego zaleca się rutynowe wykonanie kolonoskopii u wszystkich chorych po przebytym zapaleniu uchyłków.
Zakażenie miejsca operowanego rozwija się u 2–5% chorych leczonych chirurgicznie, u 8% chorych poddanych bardziej rozległym operacjom w obrębie jamy brzusznej i u 20–40% chorych po pankreatoduodenektomii. Celem niniejszego badania jest ocena skuteczności terapii podciśnieniowej w zapobieganiu zakażeniom rany operacyjnej po otwartej pankreatoduodenektomii.
Jedną z form leczenia raka odbytnicy jest jej przednia niska resekcja z całkowitym wycięciem mezorektum. Aby zapobiec ewentualnej nieszczelności zespolenia, wyłania się czasową ileostomię (zamykaną zwykle po upływie 5–6 mies.). Chociaż wczesne zamknięcie czasowej ileostomii jest bezpieczne w wybranej grupie chorych, czynnościowe skutki takiego postępowania nie zostały dotychczas zbadane. W grupach objętych badaniem wczesnego zamknięcia ileostomii dokonano po upływie 8–13 dni od zabiegu, a późnego po 12 tygodniach.
W omawianym badaniu 60% uczestniczek stanowiły chore w wieku ponad 70 lat, a około 5%, pacjentki w wieku ponad 80 lat. Jakie były wyniki stosowania standardowej chemioterapii i czy zastosowanie kapecytabiny wydłużyło przeżycie chorych?
Aktualnie rekomendowanym sposobem zamykania powłok brzusznych po laparotomii jest zastosowanie ciągłego, wolno wchłanialnego szwu. Przepuklina w bliźnie jest częstym powikłaniem zabiegów chirurgicznych w zakresie jamy brzusznej. Profilaktyczne umieszczenie siatki w pozycji onlay lub sublay wymaga preparowania ściany powłok brzusznych, potencjalnie prowadząc do powikłań związanych z raną.
Zakażenia miejsca operowanego są częstą przyczyną powikłań po zabiegach w zakresie jelita grubego. Mimo stosowania profilaktyki antybiotykowej i aseptycznej techniki operacyjnej częstość SSI po operacjach jelita grubego wynosi 15–30%.
Polecamy lekturę opracowania opatrzonego komentarzem prof. dr. hab. n. med. Krzysztofa Bujki.
Wpływ poziomu podwiązania na czynność układu moczowo-płciowego jest niedostatecznie rozumiany. Zaburzenia w tym zakresie mogą wynikać z uszkodzenia splotu podbrzusznego górnego. Dotychczasowe badania retrospektywne nie dostarczyły przekonujących argumentów przemawiających za wysokim (przy ujściu od aorty) lub niskim (obwodowo od odejścia tętnicy okrężniczej lewej) podwiązaniem tętnicy krezkowej dolnej.
Celem niniejszej analizy było określenie, jaki jest wpływ rekonstrukcji z wytworzeniem zbiornika na wyniki okołooperacyjne, zespoły poposiłkowe, parametry antropometryczne, parametry stanu odżywienia i jakość życia chorych po gastrektomii z powodu raka żołądka.
Wieloośrodkowe badanie z randomizacją i podwójnie ślepą próbą, z udziałem 240 chorych, prowadzono od 2007 do 2015 r.
Leczenie minimalnie inwazyjne chorych na raka odbytnicy wpływa na poprawę wyników w krótkim okresie obserwacji. Celem badania ACOSOG Z6051 było porównanie przeżycia bez choroby i odsetka wznów miejscowych u chorych na raka odbytnicy po operacjach otwartych i laparoskopowych.
Laparoskopowe resekcje okrężnicy pozwalają uzyskać podobne wyniki onkologiczne jak zabiegi otwarte, przy czym wiążą się z mniejszą częstością powikłań. Podobne zależności nie zostały jasno sformułowane dla raka odbytnicy.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć