Autorzy metaanalizy stwierdzają, że najlepszym profilem skuteczności i tolerancji cechują się escitalopram i sertralina oraz sugerują, że rozpoczynanie leczenia cierpiących na depresję sertraliną może być najlepszym wyborem ze względu na korzystny profil skuteczności, tolerancji i kosztów.
U chorych na schizofrenię stosowanie aripiprazolu w porównaniu z olanzapiną, kwetiapiną lub risperidonem wiąże się ze zmniejszeniem masy ciała i poprawą jakości życia zależnej od tego parametru.
Stosowanie pochodnych benzodiazepiny u osób >65 roku życia znamiennie zwiększa ryzyko ZSKU. Ryzyko to dotyczy zwłaszcza leków o okresie półtrwania <24 godzin, pojawia się już w przypadku stosowania niewielkich dawek (> 3 mg/d ekwiwalentów diazepamu) i występuje nawet w trakcie krótkoterminowego leczenia.
U chorych z dyslipidemią fibraty, w porównaniu z placebo, poprawiają profil lipidowy (zmniejszają stężenia cholesterolu całkowitego i triglicerydów oraz zwiększają stężenie cholesterolu HDL; wpływ na stężenie cholesterolu LDL jest mniej stały) i zmniejszają ryzyko zawału serca niezakończonego zgonem, ale nie wpływają na umieralność ogólną.
Według autorów przeglądu sekwencyjna terapia, w porównaniu z potrójną terapią, wydaje się skuteczniejsza w eradykacji zakażenia Helicobacter pylori. Ponieważ jakość dotychczas przeprowadzonych badań jest stosunkowo niska, zanim terapia sekwencyjna zostanie uznana za metodę z wyboru, konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań.
U chorych na objawowego szpiczaka plazmocytowego zastosowanie lenalidomidu i deksametazonu w małej dawce w porównaniu z deksametazonem w dużej dawce wiązało się z większym prawdopodobieństwem przeżycia, mniejszym prawdopodobieństwem powikłań niehematologicznych oraz zmniejszeniem odsetka odpowiedzi na leczenie.
Fingolimod jest nowym doustnym lekiem immunomodulującym, modulującym receptor 1-fosforanu sfingozyny typu 1 (S1PR1). Powstrzymuje wychodzenie limfocytów z węzłów chłonnych, co zmniejsza liczbę autoagresywnych limfocytów w ośrodkowym układzie nerwowym i hamuje rozwój zmian zapalnych.
W leczeniu stwardnienia rozsianego (SR) stosuje się leki immunomodulujące i immunosupresyjne. Skuteczność tych leków jest jednak często ograniczona, a ich stosowanie wiąże się z licznymi działaniami niepożądanymi.
U chorych na półpasiec (czas trwania osutki =<7 dni) dodanie do standardowego doustnego leczenia przeciwwirusowego i przeciwbólowego wstrzyknięć 0,25% bupiwakainy i 40 mg metyloprednizolonu w okolicy przykręgosłupowej zajętego dermatomu zmniejszyło częstość występowania neuralgii popółpaścowej po 1 i 12 miesiącach od zachorowania na półpasiec.
POChP stanowi duże obciążenie dla chorych, jak i dla systemu opieki zdrowotnej. Program leczenia choroby przewlekłej można ogólnie zdefiniować jako działania mające na celu poprawę stanu zdrowia i redukcję kosztów opieki zdrowotnej.
Stosowanie leków przeciwgorączkowych w maksymalnych dawkach nie zapobiegało powtórnemu napadowi drgawek gorączkowych u dzieci.
Prednizolon podawany doustnie przez 5 dni dzieciom w wieku przedszkolnym podczas epizodu świszczącego oddechu (o łagodnym lub umiarkowanym nasileniu) w przebiegu infekcyjnego zapalenia górnych dróg oddechowych nie zmniejszył (w porównaniu z placebo) nasilenia objawów i nie wpłynął na czas hospitalizacji.
Według autorów przeglądu STE, w porównaniu z PTE, wydaje się skuteczniejsza w eradykacji zakażenia Hp, aczkolwiek wobec stosunkowo niskiej jakości dotychczas przeprowadzonych badań konieczne są dalsze badania, zanim uzna się STE za metodę z wyboru.
Podawanie Lactobacillus GG równocześnie z trójlekowym schematem leczenia u dzieci nie zmieniło szansy na eradykację H. pylori i nie wpłynęło na częstość występowania działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego.
U chorych na ŻChZZ dabigatran był nie mniej skuteczny niż warfaryna w przewlekłym leczeniu przeciwkrzepliwym i rzadziej powodował krwawienia.
W tym przeglądzie systematycznym z metaanalizą, uwzględniającym zarówno RCT, jak i badania eksperymentalne bez randomizacji i badania obserwacyjne, autorzy zadali pytanie, czy u chorych na nadciśnienie tętnicze stosowanie preparatów złożonych zawierających 2 leki przeciwnadciśnieniowe jest bezpieczne i skuteczniejsze w obniżaniu ciśnienia tętniczego oraz czy poprawia przestrzeganie przyjmowania leku przez pacjenta, w porównaniu z lekami (tymi samymi lub z tej samej grupy) stosowanymi w takich samych (lub równoważnych) dawkach w osobnych tabletkach.
U chorych na POChP stosowanie wziewnie budezonidu (samego lub z formoterolem), w porównaniu ze stosowaniem placebo lub samego formoterolu, nie zwiększa ryzyka wystąpienia zapalenia płuc w okresie 12 miesięcy.
U chorych na umiarkowaną POChP, spośród których większość przyjmowała przewlekle glikokortykosteroidy wziewne i długo działające β2-mimetyki, przewlekłe stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, zmniejszyło tempo pogarszania się wartości FEV1 (po inhalacji leku rozkurczającego oskrzela) i częstość zaostrzeń choroby, a nie wpłynęło na ryzyko zgonu.
U chorych na POChP w stadium umiarkowanym lub ciężkim, leczonych salmeterolem albo tiotropium, dodanie roflumilastu, w porównaniu z placebo, poprawiło czynność płuc wyrażoną wartością FEV1, nie zmniejszyło częstości jakichkolwiek zaostrzeń, zmniejszyło odsetek chorych, u których wystąpiło jakiekolwiek zaostrzenie, i wiązało się z częstszym występowaniem zdarzeń niepożądanych prowadzących do zaprzestania przyjmowania leku.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć