Otyłość i cukrzyca są niezależnymi czynnikami ryzyka wystąpienia AD. Elementy patofizjologiczne wspólne dla otyłości i cukrzycy prawdopodobnie sprzyjają rozwojowi AD.
Hydrolizat kazeiny o znacznym stopniu hydrolizy podawany niemowlętom z grupy ryzyka rozwoju cukrzycy zmniejszył, w porównaniu z podawaniem standardowej mieszanki mlecznej, ryzyko wystąpienia w ciągu 10 lat obserwacji co najmniej jednego spośród związanych z cukrzycą przeciwciał, jednak nie zmienił częstości występowania co najmniej 2 przeciwciał.
Retinopatia cukrzycowa jest jedną z głównych przyczyn ślepoty w krajach rozwiniętych.
Cukrzyca zwiększa znacznie ryzyko chorób sercowo-naczyniowych. Wyniki badania UKPDS wskazują, że metformina zmniejsza ryzyko chorób spowodowanych makroangiopatią u otyłych chorych na cukrzycę typu 2.
U chorych z IGT i rozpoznaną ChSN lub czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego, uczestniczących w programie modyfikacji stylu życia w celu zmniejszenia ryzyka rozwoju cukrzycy, stosowanie walsartanu w porównaniu z placebo wiązało się z mniejszym ryzykiem rozwoju cukrzycy i częstszym występowaniem objawów niepożądanych związanych z hipotensją.
U chorych na cukrzycę typu 2 obciążonych zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym dodanie fenofibratu do simwastatyny, w porównaniu z monoterapią simwastatyną, nie zmniejszyło ryzyka zgonu ani ryzyka poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
U chorych na cukrzycę typu 2 obciążonych zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym intensywna kontrola ciśnienia tętniczego (docelowe ciśnienie skurczowe <120 mm Hg), w porównaniu z kontrolą standardową (<140 mm Hg), zmniejszyła ryzyko udaru mózgu, nie wpłynęła istotnie na ryzyko innych zdarzeń sercowo-naczyniowych i wiązała się z częstszym występowaniem poważnych objawów niepożądanych.
W tym przeglądzie systematycznym z metaanalizą 4 badań z randomizacją autorzy zadali pytanie, czy intensywna kontrola glikemii, w porównaniu ze zwykłą kontrolą, u chorych na cukrzycę typu 2 zmniejsza ryzyko poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
Ryzyko zgonu i zawału serca jest zwiększone u chorych na cukrzycę typu 2 i chorobę wieńcową (ChW), w porównaniu z osobami bez cukrzycy.
Antagoniści witaminy K (np. acenokumarol, warfaryna) zmniejszają ryzyko zgonu i udaru mózgu u chorych z migotaniem przedsionków, ale jednocześnie zwiększają ryzyko powikłań krwotocznych.
U chorych na cukrzycę typu 1 stosowanie enalaprylu lub losartanu, w porównaniu z placebo, wiązało się ze zmniejszeniem ryzyka postępu retinopatii, przy niezmniejszonym ryzyku postępu nefropatii. Stosowanie losartanu wiązało się ze wzrostem albuminurii, a stosowanie enalaprylu – z wystąpieniem przewlekłego kaszlu.
U kobiet, u których w czasie ciąży występowała cukrzyca ciężarnych, stwierdzono zwiększone ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2 po zakończeniu ciąży.
U chorych na cukrzycę typu 2 i stabilną chorobę wieńcową niezwłoczna rewaskularyzacja, w porównaniu z leczeniem zachowawczym, oraz leczenie zmniejszające insulinooporność, w porównaniu z leczeniem zwiększającym stężenie insuliny we krwi, wiązały się z podobnym ryzykiem zgonu i poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
U chorych na cukrzycę stosowanie analogów insuliny (szybko działających i długo działających), w porównaniu ze stosowaniem insuliny ludzkiej (krótko działającej lub o średnio długim okresie działania), wiąże się z niewielką (uznawaną za klinicznie nieistotną) redukcją odsetka HbA1c i z rzadszym występowaniem hipoglikemii w niektórych populacjach chorych w okresie do 30 miesięcy. Według autorów przeglądu analogi insuliny nie mają istotnej przewagi pod względem kontroli glikemii nad preparatami insuliny ludzkiej, natomiast mogą być przydatne u chorych, u których podczas stosowania insulin ludzkich występują epizody hipoglikemii pomimo optymalizacji dotychczasowego leczenia, aczkolwiek dane przemawiające za tym są niskiej jakości. Autorzy podkreślają potrzebę przeprowadzenia wysokiej jakości badań z długim okresem obserwacji, aby ocenić wpływ leczenia analogami insuliny na występowanie odległych powikłań cukrzycy.
U osób ze świeżo rozpoznaną cukrzycą typu 2 samodzielne oznaczanie glikemii nie poprawiło kontroli glikemii, natomiast wiązało się z większym nasileniem depresji.
U chorych na cukrzycę typu 2 wyjściowo niewyrównaną i trwającą średnio 11,5 roku (śr. wiek 60 lat) intensywna kontrola glikemii (rozpoczynana glimepirydem lub metforminą i rozyglitazonem w maksymalnych dawkach) w porównaniu z kontrolą standardową (leki jak wyżej w dawkach wynoszących połowę dawki maksymalnej; różnica w osiągniętym odsetku HbA1c 1,5 punktu procentowego) nie wpływa na ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych, powikłań mikroangiopatycznych (z wyjątkiem zmniejszenia odsetka chorych, u których wystąpiło pogorszenie albuminurii), natomiast zwiększa ryzyko poważnych skutków niepożądanych.
U osób bez choroby sercowo-naczyniowej w wywiadach z prawidłowym stężeniem cholesterolu LDL, ale ze zwiększonym stężeniem hs-CRP w surowicy, stosowanie rosuwastatyny przez 2 lata zmniejszyło ryzyko poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć