W latach 2009–2010 wyjściowo zrandomizowano do badania TULIP 302 chorych. W niniejszej publikacji przedstawiono jego wyniki w długim okresie obserwacji, której mediana czasu trwania wyniosła 85 miesięcy (zakres 74–117 mies.).
Dotychczas nie oceniano zmienności osobniczej w zakresie możliwości uwidocznienia przekładek tłuszczowych oddzielających zdrową trzustkę od otaczających struktur. Celem badania była ocena indywidualnych różnic pod względem widoczności przekładek tłuszczowych między miąższem trzustki a przylegającymi narządami i naczyniami krwionośnymi w wielorzędowej tomografii komputerowej.
Zapalenie uchyłków jest zwykle rozpoznawane w oparciu o wynik tomografii komputerowej, która wykazuje pogrubienie ściany i naciek uchyłku. Taki obraz radiologiczny wymaga różnicowania z rakiem jelita grubego, dlatego zaleca się rutynowe wykonanie kolonoskopii u wszystkich chorych po przebytym zapaleniu uchyłków.
Zakażenie miejsca operowanego rozwija się u 2–5% chorych leczonych chirurgicznie, u 8% chorych poddanych bardziej rozległym operacjom w obrębie jamy brzusznej i u 20–40% chorych po pankreatoduodenektomii. Celem niniejszego badania jest ocena skuteczności terapii podciśnieniowej w zapobieganiu zakażeniom rany operacyjnej po otwartej pankreatoduodenektomii.
Jedną z form leczenia raka odbytnicy jest jej przednia niska resekcja z całkowitym wycięciem mezorektum. Aby zapobiec ewentualnej nieszczelności zespolenia, wyłania się czasową ileostomię (zamykaną zwykle po upływie 5–6 mies.). Chociaż wczesne zamknięcie czasowej ileostomii jest bezpieczne w wybranej grupie chorych, czynnościowe skutki takiego postępowania nie zostały dotychczas zbadane. W grupach objętych badaniem wczesnego zamknięcia ileostomii dokonano po upływie 8–13 dni od zabiegu, a późnego po 12 tygodniach.
Achalazja jest zaburzeniem czynnościowym przełyku charakteryzującym się brakiem perystaltyki przełyku i upośledzeniem relaksacji dolnego zwieracza przełyku, co w konsekwencji prowadzi do przewlekłej dysfagii, ulewania i bólu w klatce piersiowej. Zastosowanie manometrii wysokiej rozdzielczości i klasyfikacji Chicago pozwoliło na dokładną diagnostykę achalazji i przewidywanie odpowiedzi na leczenie.
Aktualnie rekomendowanym sposobem zamykania powłok brzusznych po laparotomii jest zastosowanie ciągłego, wolno wchłanialnego szwu. Przepuklina w bliźnie jest częstym powikłaniem zabiegów chirurgicznych w zakresie jamy brzusznej. Profilaktyczne umieszczenie siatki w pozycji onlay lub sublay wymaga preparowania ściany powłok brzusznych, potencjalnie prowadząc do powikłań związanych z raną.
Zakażenia miejsca operowanego są częstą przyczyną powikłań po zabiegach w zakresie jelita grubego. Mimo stosowania profilaktyki antybiotykowej i aseptycznej techniki operacyjnej częstość SSI po operacjach jelita grubego wynosi 15–30%.
Ból przewlekły występuje ui 10–35% chorych po plastyce przepuklin pachwinowych. Przy użyciu odpowiednich formularzy dokonywano oceny nasilenia bólu pachwiny (zarówno przed leczeniem chirurgicznym jak i po upływie 12 oraz 36 miesięcy od zabiegu) oraz oceny jakości życia pacjentów.
Przepuklina sportowców jest przyczyną przewlekłego bólu pachwiny u osób uprawiających sport zawodowo oraz u dorosłych podejmujących regularnie intensywny wysiłek fizyczny. Opisywano wprawdzie przypadki zarówno otwartej jak i laparoskopowej naprawy, nadal jednak brakuje badań porównujących wyniki różnych sposobów leczenia.
W tym wieloośrodkowym (5 szpitali w południowej części Holandii) badaniu z randomizacją przeprowadzonym w latach 2011–2015 wzięło udział 352 (docelowo 348) chorych.
Wieloośrodkowe badanie z randomizacją i podwójnie ślepą próbą, z udziałem 240 chorych, prowadzono od 2007 do 2015 r.
Coraz częściej u chorych z niedrożnością zrostową jelita cienkiego uwalnia się zrosty laparoskopowo, jednak metoda ta nie jest powszechnie akceptowana ze względu na dotychczasowy brak danych przemawiających za wyższością tej metody nad zabiegiem otwartym.
Ryzyko zakażenia miejsca operowanego u chorych na choroby zapalne jelit jest zwiększone ze względu na zły stan odżywienia, niedokrwistość oraz immunosupresję (kortykosteroidy, leki immunosupresyjne, terapia biologiczna).
Badacze podjęli się bardzo niewdzięcznego zadania, to jest ustalenia, czy było możliwe inne postępowanie, które nie skutkowałoby zgonem danego chorego i jaki pojedynczy czynnik odpowiadał za poszczególne zdarzenia. Po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną zespół oceniający wywnioskował, że nawet w połowie przypadków możliwe było uniknięcie zgonu.
Badanie przeprowadzono w 2 ośrodkach referencyjnych we Włoszech. Między marcem a majem 2016 r. chorych poproszono telefonicznie o wypełnienie kwestionariusza obejmującego takie elementy jak: nawrót guzków krwawniczych w lokalizacji anatomicznej, nawrót dolegliwości związanych z żylakami, poziom satysfakcji po leczeniu operacyjnym. Spośród 194 chorych leczonych w latach 2003–2005 z wykorzystaniem staplera kwestionariusz wypełniło 171 osób.
Celem niniejszego badania była analiza skuteczności i działań niepożądanych miejscowo stosowanego minoksydylu w porównaniu z miejscowo stosowanym diltiazemem jako metod chemicznej sfinkterotomii.
Analiza opłacalności leczenia przepuklin pachwinowych metodą otwartą i laparoskopową jest nadal przedmiotem dyskusji. Poza 1 wieloośrodkowym badaniem przeprowadzonym w USA nie opublikowano dotychczas wyników badań prospektywnych oceniających jakość życia i opłacalność różnych sposobów planowego leczenia obustronnej przepukliny pachwinowej. W niniejszym badaniu porównano pod tym względem naprawę metodę otwartą sposobem Lichtensteina oraz laparoskopową z dostępu przezbrzusznego (TAPP).
Obecnie nierzadko za pierwszorzędowy punkt końcowy badań klinicznych przyjmuje się wyniki leczenia oceniane nie przez obserwatora, a przez pacjenta, przy czym ocena obejmuje każdy aspekt zdrowia lub aspekt czynnościowy.
Autorzy podsumowują wyniki badania PeriAPPAC po roku obserwacji.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć