medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Dzięki badaniom genetycznym pojawia się szansa na identyfikację pacjentów wymagających odmiennych i skutecznych sposobów leczenia. Należy zweryfikować poglądy na temat uszkadzającego wpływu hipoglikemii i hiperglikemii na OUN u chorych na cukrzycę. Dzieci chore na cukrzycę należy rutynowo kierować na badania przesiewowe w kierunku chorób współistniejących, a następnie starannie monitorować i odpowiednio leczyć.
Szczególne znaczenie w zapobieganiu grypie mają działania przeciwko zachorowaniom sezonowym, w tym ulepszanie metod profilaktyki oraz upowszechnienie ich stosowana. Wyniki próby tuberkulinowej należy interpretować w zależności od sytuacji epidemiologicznej osoby podejrzanej o zakażenie. Szczepienia przeciwko ospie wietrznej, również u dzieci z zaburzeniami odporności, korzystnie wpływają na zmniejszenie częstości występowania półpaśca u dzieci. Na podstawie różnic genetycznych wyodrębniono szczepy paciorkowców wywołujące zapalenie gardła i zapalenia inwazyjne. Różnice polegają na oporności bakterii na fagocytozę oraz wewnątrzkomórkowe zabijanie.
Tylko około 1/3 genów zlokalizowanych na 21. chromosomie wykazuje efekt dawki, który może być odpowiedzialny za fenotyp zespołu Downa. W przypadku pozostałych genów ich ekspresja ulega kompensacji.
Jednym z najważniejszych ubiegłorocznych wydarzeń dla endokrynologów dziecięcych był zjazd Europejskiego Towarzystwa Endokrynologii Dziecięcej (ESPE) w Helsinkach. Dużym zainteresowaniem cieszyły się sesje Clinical Controversies.
Z przeprowadzonej przez autorów analizy wynika, że niedożywienie jest niezależnym czynnikiem ryzyka powikłań, zwiększonej śmiertelności, dłuższego pobytu w szpitalu i znamiennie wyższych kosztów leczenia. Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że również w Polsce, może na początek w szpitalach uniwersyteckich, powstaną aktywnie działające zespoły leczenia żywieniowego, a opieka żywieniowa nad chorym będzie zwykłym elementem postępowania terapeutycznego.
Odkryto drugi parwowirus chorobotwórczy dla człowieka, który wywołuje nieswoiste objawy ogólne ze strony układu oddechowego i pokarmowego. U 18% chorych na wirusowe zakażenie dróg oddechowych stwierdzono współzakażenie bakteryjne. Tylko u 3% chorych z tej grupy rozwinęło się bakteryjne zapalenie płuc. Wirusy wywołujące biegunkę są wydalane jeszcze przez wiele tygodni po ustąpieniu objawów choroby.
Ponad 90% zachorowań meningokokowych na świecie wywołują grupy A, B, C, W135 i Y, a w Europie za większość zakażeń są odpowiedzialne szczepy B i C. Wystąpienie izolowanego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych wiąże się z lepszym rokowaniem. Meningokoki nadal są wysoce wrażliwe na penicylinę. Streptococcus pyogenes coraz częściej wywołuje zakażenia w obrębie skóry i tkanki podskórnej oraz martwicze zapalenie powięzi. Najcięższą postacią zakażenia tą bakterią jest zespół wstrząsu toksycznego, w którym śmiertelność w Polsce sięga 35%. W przebiegu takich inwazyjnych zakażeń należy podać penicylinę zawsze w skojarzeniu z klindamycyną. Coraz częściej obserwuje się pozaszpitalne zakażenia szczepami Staphylococcus aureus opornymi na metycylinę. Jednym z czynników ryzyka takiego zakażenia jest młody wiek.
Mimo znacznego postępu w badaniach nad terapią MIZS o początku systemowym GKS nadal stanowią podstawę leczenia tej postaci choroby.
Bisfosfoniany są coraz szerzej stosowane w leczeniu osteoporozy u dzieci cierpiących na MIZS.
Nawet nieznaczny białkomocz u pacjenta z chorobą Schoenleina i Henocha jest wskazaniem do obserwacji pod kątem uszkodzenia nerek i biopsji nerki.
Należy ostrożnie stosować GKS u noworodków z bardzo małą urodzeniową masą ciała w leczeniu hipotensji, ponieważ może to być związane ze zwiększonym ryzykiem mózgowego porażenia dziecięcego, wylewów wewnątrzczaszkowych, leukomalacji, zgonu i perforacji przewodu pokarmowego. Częstość tych powikłań może być ograniczona poprzez oznaczanie stężenia kortyzolu przed włączeniem GKS oraz unikanie podawania GKS z indometacyną.
