Coraz więcej danych potwierdza przewagę pierwotnej angioplastyki nad trombolizą w leczeniu chorych z zawałem serca z uniesieniem ST, a przewaga ta odnosi się nie tylko do badań klinicznych, lecz też do codziennej praktyki. Nowoczesne leki trombolityczne (tenekteplaza) podane bardzo szybko od początku bólu zawałowego łącznie z rutynowym zabiegiem PCI przeprowadzonym do 24 godzin są równie skuteczne jak pierwotna angioplastyka. Angioplastyka torowana z użyciem trombolizy nie przynosi korzyści klinicznych w porównaniu z angioplastyką pierwotną i obecnie nie powinna być rekomendowana. U chorych ze STEMI otrzymujących leczenie fibrynolityczne i kwas acetylosalicylowy dodatkowe zastosowanie enoksaparyny zamiast heparyny niefrakcjonowanej zmniejsza ryzyko zgonu lub zawału serca, ale wiąże się ze zwiększeniem częstości poważnych krwawień.
Udowodniono, że leczenie statyną nie tylko koryguje zaburzenia lipidowe, ale może też prowadzić do regresji blaszek miażdżycowych. Coraz więcej danych wskazuje, że agresywne leczenie statyną (w dużej dawce) może przynosić korzyści nie tylko chorym z ostrym zespołem wieńcowym, ale i tym ze stabilną chorobą wieńcową. Kolejne doniesienia potwierdzają korzyści ze stosowania inhibitorów ACE w stabilnej chorobie wieńcowej. Nie potwierdzono korzyści z udrożnienia zamkniętej tętnicy dozawałowej po 3. dobie od zawału serca w grupie chorych obciążonych dużym ryzykiem. i inne
Inhibitor ACE powinien przyjmować każdy chory z chorobą wieńcową lub cukrzycą współistniejącą z innymi czynnikami ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych, o ile tylko nie ma przeciwskazań do stosowania tych leków. Im więcej leków - beta-bloker, inhibitor ACE, leki hipolipemizujące i przeciwpłytkowe - uda się zastosować po przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI), tym mniejsze będzie ryzyko zgonu lub zawału serca w przyszłości.
Autorzy przedstawiają nowości dotyczące m.in.: przezskórnych interwencji wieńcowych i stosowania inhibitorów GP IIb/IIIa w leczeniu ostrych zespołów wieńcowych, efektów utrzymywania rytmu zatokowego u chorych z napadowym migotaniem przedsionków, leczenia niewydolności serca, patogenezy i leczenia nadciśnienia tętniczego, urządzeń mechanicznych wspomagających pracę niewydolnego serca, prób regeneracji uszkodzonego mięśnia sercowego, małoinwazyjnych technik pomostowania tętnic wieńcowych oraz protez zastawkowych serca.
W opracowaniu omówiono między innymi: (1) rozwój metod obrazowania w diagnostyce kardiologicznej w XX wieku; (2) aktualne poglądy na temat omdleń u dzieci i młodzieży; (3) odległe wyniki leczenia wrodzonych wad serca (zespołu Fallota i przełożenia wielkich pni tętniczych).