medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Spośród zaproponowanych przez niego udoskonaleń do dzisiaj powszechnie używany jest dren do dróg żółciowych, tak zwany dren T, eponimicznie zwany drenem Kehra.
Wpływy Pierwszego Baroneta na dworze królewskim długo były znaczne. Planowana linia kolejowa Londyn–Birmingham miała przebiegać zbyt blisko jego domu w posiadłości Gadebridge w miejsowości Hemel Hempstead w hrabstwie Hertford. Dzięki staraniom chirurga linia ominęła łukiem miasteczko i nie ma stacji kolejowej w obrębie jego murów.
Osoba Farabeufa oraz fragmenty jego podręcznika precyzyjnie opisujące techniki amputacji zainspirowały meksykańskiego autora Salvadora Elizondo do napisania powieści Farabeuf. Postać głównego bohatera jest luźno wzorowana na kilku francuskich chirurgach, przede wszystkim na tytułowym Farabeufie, ale także na Dupuytrenie.
W okresie międzywojennym sława Pólyi ściągnęła do Budapesztu wielu chirurgów z całego świata, między innymi Lestera Dragsteda z USA czy Jana Oszackiego i Witolda Rudowskiego z Polski (ci ostatni odbywali staż w Budapeszcie w sierpniu 1939 r.).
Po publikacji artykułu bardzo krytycznego wobec króla autor został aresztowany, rychło (po protestach społecznych) uwolniony, a następnie ponownie uwięziony i wypuszczony dopiero niedługo przed swoja śmiercią. Tak za krytykę ówcześnie panującego rumuńskiego władcy zapłacił Dimitrie Gerota.
Nazywano go communis Europae praeceptor, to jest nauczycielem całej Europy, bowiem jego nazwisko przyciągało licznych studentów ze wszystkich jej stron – wykształcił wielu wybitnych lekarzy i naukowców działających później w różnych krajach. Sława profesora sięgała tak daleko, że ponoć dochodziły do niego listy z Chin wysyłane na adres „Najlepszy Lekarz Europy”.
W piśmiennictwie można spotkać kilka rodzajów pisowni nazwiska Veres. Opierając się na karcie chrztu, należy jednak przyjąć, że bezsprzecznie jedyną właściwą formą jest zapis przez jedno r i jedno s. Zapis przez dwa s pojawił się wskutek błędu drukarskiego (zecerskiego) w pierwszej publikacji Veresa w języku niemieckim i był dość często powielany przez kolejnych autorów.
Przerwał karierę akademicką, objąwszy posadę osobistego chirurga cesarza Napoleona III. To zaowocowało wielką popularnością i jeszcze większą liczbą pacjentów. Mógł więc zrezygnować z nauczania (choć był ceniony przez studentów) i oddać się wyłącznie praktyce prywatnej. Z czasem zbił znaczną fortunę, jednak zawsze starał się żyć jak najskromniej.
Przez pewien czas pracował razem z wielkim neurochirurgiem Harveyem Cushingiem. Ten docenił entuzjazm młodego medyka i zaproponował mu posadę asystenta. Jednak pensja – 250 dolarów miesięcznie – była dla Foleya niewystarczająca. Tak oto neurochirurgia straciła potencjalnego wybitnego specjalistę, zaś urologia zyskała wiernego adepta, a świat medyczny – cewniki niewypadające z cewek.
Gaspar (Kaspar) Bauhin – syn lekarza Jeana Bauhina, hugenockiego emigranta z Francji, który uchodził przed prześladowaniami religijnymi do kraju Helwetów – urodził się już w szwajcarskiej Bazylei w 1560 roku. Otrzymał bardzo staranne wykształcenie – na miejscowym uniwersytecie rozpoczął studia już jako 12-latek (sic!), a następnie pobierał nauki w Padwie (medycyna i botanika), w Paryżu (chirurgia i anatomia) i w Tybindze.
Za swoje zasługi dla polskiej i światowej chirurgii był wielokrotnie nagradzany. W 1890 r. cesarz Franciszek Józef I przyznał mu Order Żelaznej Korony III klasy. W 1898 r. papież uhonorował go Komandorią Orderu Rycerskiego Świętego Grzegorza Wielkiego. W 1903 r. otrzymał z nadania cesarskiego tytuł Tajnego Radcy Dworu – (galicyjski) tytuł szlachecki jako Ludwik Rydygier Ritter von Ruediger.
Z chirurgicznego punktu widzenia najważniejszym opisanym przez Toldta elementem anatomicznym jamy otrzewnej jest biała linia zdwojenia blaszki otrzewnej przebiegająca bocznie od okrężnicy wstępującej i zstępującej – linie nazywane odpowiednio prawą i lewą linią Toldta stanowią dla chirurga bardzo ważny anatomiczny wyznacznik miejsc prowadzenia cięcia podczas preparowania prawej lub lewej części okrężnicy.
Był bardzo lubiany przez studentów i poszukiwany przez chorych. Minister zdrowia Prus systematycznie podwyższał mu pensję, w obawie aby chirurga nie skusiły do pracy konkurencyjne uniwersytety z państw ościennych.
Gdy miał 3 lata, małżeństwo przejeżdżające przez mieścinę Pierre-Buffiere porwało malca, aby go adoptować, gdyż spodobała im się jego buzia. Ojciec podążył w ślad za potencjalnymi przybranymi rodzicami do Tuluzy i zmusił ich, aby oddali mu potomka. Musiał być młody Dupuytren rzeczywiście uroczym pacholęciem, skoro podobna historia przytrafiła mu się również w wieku lat 12...
Zespół operacyjny moskiewskiego szpitala pochylał się w skupieniu nad otwartą jamą brzuszną mężczyzny chorego na raka wpustu żołądka. Sprawne ręce operatora szybko uwalniały zrosty i przecinały więzadła. Kiedy chirurg przeciął przeponę i ściągnął przełyk w stronę jamy brzusznej, pacjent zapytał: „Panie kolego, czy przeciął pan już nerwy błędne? Czuję się co prawda świetnie, ale chciałbym wiedzieć, kiedy nastąpi przecięcie, żeby wiedzieć, czy organizm w jakiś sposób również mi to zakomunikuje”. Tak wyglądały operacje brzuszne w znieczuleniu rdzeniowym w wykonaniu Siergieja Judina.
Wykonywane przez niego operacje często kończyły się zgonem chorych, a jego decyzje kliniczne były dla współpracowników zupełnie niezrozumiałe. Doszło do tego, że asystenci przychodzili do pracy bladym świtem, aby zdążyć zoperować chorych przed przybyciem profesora i tym samym uchronić ich przed wielce prawdopodobną śmiercią spowodowaną błędami szefa popełnionymi podczas operatywy.
Léon Clément Le Fort i René Léon Le Fort – stryj i bratanek. Nie pierwszy raz w historii chirurdzy zostali Kawalerami Legii Honorowej.
Od lat 80. XIX w. Juliusz Péan, Ludwik Rydygier, Teodor Billroth i inne sławy chirurgii europejskiej próbowały swych sił w resekcji, czyli częściowym wycięciu żołądka. Ale wycięcie całego narządu (tj. gastrektomia) wydawało się wciąż zbyt dużym wyzwaniem. Sprostał mu dopiero pod koniec XIX w. zaledwie 33-letni szwajcarski chirurg Carl Schlatter.
Efektem studiów Szkota nad szkoleniem chirurgów na całym świecie była książka „The Making of a Surgeon”, która nie straciła wiele na aktualności. Drugi z podręczników jego autorstwa, „A Companion in Surgical Studies”, obejmujący niemal całą jego wiedzę chirurgiczną, ukazał się jako dzieło jednego autora w 1949 roku, podczas gdy wznowienie tytułu A.D. 2005 „The New Aird’s Companion in Surgical Studies” miało już 88 autorów...
Mayo Clinic, początkowo „szpital wśród pól kukurydzy” i obiekt kpin środowiska lekarskiego, z czasem zyskała status ośrodka światowej rangi. Kluczem do sukcesu kliniki – oprócz zgodnej współpracy Williama ojca z synami – były: po pierwsze, specjalizacja poszczególnych lekarzy (nowość na owe czasy), po drugie, zatrudnianie kolejnych specjalistów, których udało się ściągnąć do Rochester w Minnesocie, lecz nie jako podwykonawców, a jako wspólników wielkiego przedsięwzięcia.
