Po jakim czasie od przebycia COVID-19 stężenie TSH powinno się ustabilizować?
Jakie są zasady dawkowania glikokortykosteroidów u tych pacjentów?
W których chorobach można się spodziewać występowania różnic?
Czy powinno się je włączyć nawet wtedy, gdy stężenia wolnych hormonów tarczycy są prawidłowe?
Czy chorzy, którzy są wentylowani mechanicznie i nie mogą przełykać, powinni otrzymywać lek dożylnie?
Jakie powinno być postępowanie?
Czy w takiej sytuacji pacjent może wymagać zmiany dawki lewotyroksyny (LT4) i kontroli TSH?
Czy ustalono granicę wieku, gdy to rozpoznanie można uznać za pewne?
Czy znany jest wpływ diety wegańskiej (z wykluczeniem produktów pochodzenia zwierzęcego) na ryzyko rozwoju chorób tarczycy? Czy może ona niekorzystnie wpływać na przebieg niedoczynności tarczycy z powodu gorszego wchłaniania L-tyroksyny?
Czy niewielki wzrost stężenia TSH powyżej normy u osoby starszej (>70 lat) jest wskazaniem do skierowania jej do endokrynologa w celu rozpoczęcia leczenia?
Czy istnieje ryzyko cięższego przebiegu zakażenia u tych pacjentów?
Jakie są wskazania do oznaczania stężenia przeciwciał TRAb i jaka jest kliniczna przydatność tych oznaczeń? Czy należy je powtarzać?
Jak należy postępować, jeśli w POZ nie ma możliwości oznaczenia przeciwciał przeciwtarczycowych, a na wizytę w poradni endokrynologicznej czeka się średnio 2 lata?
Dlaczego w leczeniu choroby Hashimoto nie stosuje się glikokortykosteroidów ani metotreksatu, skoro jest to choroba autoimmunologiczna? Dlaczego nie sięga się po preparaty immunosupresyjne w ChGB?
Czy nowe zasady refundacji inhibitorów SGLT-2 zwiększą dostępność tych leków dla chorych na cukrzycę w Polsce?
Co lekarze różnych specjalności powinni wiedzieć o nowotworach neuroendokrynnych?
Czy u pacjentów, u których po rozpoczęciu stosowania L-T4 doszło do znacznego zmniejszenia stężenia TSH (nieoznaczalne), zaleca się odstawienie tego leku czy tylko redukcję dawki?
O konieczności leczenia subklinicznej nadczynności tarczycy u chorych w starszym wieku mówi prof. Marek Ruchała.