O sukcesach i niepowodzeniach w rozpoznawaniu i leczeniu zatorowości płucnej mówi prof. Grzegorz Kopeć.
Czy u wszystkich chorych leczonych warfaryną powinniśmy przejść na bezpośrednie doustne leki przeciwkrzepliwe (DOAC)?
Kiedy leczenie "na zakładkę" jest konieczne?
Jakie są możliwości leczenia inwazyjnego w chorobie niedokrwiennej kończyn dolnych?
Czy u pacjentki leczonej na OIT z powodu sepsy, dializowanej, z małopłytkowością (17 tys./um3) i podejrzeniem zakrzepicy obwodowej dotyczącej drobnych naczyń tętniczych kończyn górnych i dolnych można stosować leczenie przeciwzakrzepowe? Jakie leczenie wprowadzić?
Jak długo prowadzić leczenie przeciwkrzepliwe? Kiedy można przerwać? U kogo konieczne jest leczenie przewlekłe?
Czas trwania leczenia, dostępne leki, ocena ryzyka krwawienia.
Zasady postępowania u chorych hospitalizowanych, ambulatoryjnych oraz poddawanych zabiegom chirurgicznym.
Czy należy leczyć pacjentów z podejrzeniem subsegmentalnej zatorowości płucnej uwidocznionej w tomografii komputerowej?
Pomimo wytycznych i kampanii edukacyjnych, wstępne wyniki badania sondażowego przeprowadzonego wśród polskich lekarzy wykazały, że według wielu z nich ocena stężenia dimeru D to badanie pierwszego wyboru, wykonywane w celu potwierdzenia żylnego epizodu zakrzepowo-zatorowego (VTE). Jakie znaczenie ma ocena wyjściowego prawdopodobieństwa VTE przed wyborem odpowiedniego badania?
Czy można uznać, że warfaryna jest lekiem przestarzałym?
Czy wymaga diagnostyki? Czy pacjent może być poddawany zabiegom w razie stwierdzenia wydłużenia aPTT bez objawów skazy krwotocznej?
Jaki jest związek aktywacji (markerów stanu zapalnego) z aktywacją układu krzepnięcia w przebiegu zakażenia COVID-19?
Leczenie przeciwkrzepliwe i przeciwkrwotoczne u chorych z uszkodzeniem wątroby.
Czy COVID-19 zmieni nasze podejście do roli dimerów D w diagnostyce i rokowaniu?
Czy można bezpiecznie wykonać pilne znieczulenie i zabieg u chorego z bezobjawowym wydłużonym APTT?