Dalsze losy dwóch pacjentek chorych na cukrzycę typu LADA i typu 2. Cukrzyca nie jest wcale chorobą łatwą w leczeniu.
Metformina jest lekiem pierwszego rzutu w leczeniu cukrzycy typu 2, brak jednak jasnych wytycznych odnośnie optymalnej dawki leku. Przeczytaj odpowiedź eksperta na pytanie skierowane przez użytkownika serwisu.
Nie zawsze „ona temu winna…” po raz drugi:
Do poradni diabetologicznej zgłosiła się 36-letnia kobieta chorująca od 10 lat na niepowikłaną cukrzycę typu 1. Po dokładnym zebraniu wywiadu okazało się, że największym problemem chorej było nieodczuwanie objawów prodromalnych hipoglikemii, wskutek czego kilkakrotnie doszło do ciężkiej hipoglikemii.
Do Poradni Diabetologicznej zgłosiły się dwie pacjentki: jedna MM lat 54, druga GG lat 56. Obie pacjentki zostały 2 tygodnie wcześniej wypisane z Oddziału Internistycznego Szpitala Rejonowego z rozpoznaniem – cukrzyca świeżo rozpoznana.
Przemysł farmaceutyczny oferuje lekarzowi wiele substancji aktywnych zarówno w różnych dawkach, jak i o różnym sposobie uwalniania. Poniższy przypadek ilustruje, jak lekarz może skomplikować życie choremu i sobie.
Mnogość objawów klinicznych cukrzycy związanych z ostrymi i przewlekłymi powikłaniami tej choroby powoduje, że pacjenci jako uzasadnienie swoich dolegliwości wielokrotnie słyszą od lekarzy różnych specjalności: „to wszystko przez cukrzycę”.
Do badania USG jamy brzusznej zgłosił się 51-letni mężczyzna ze świeżo wykrytą cukrzycą typu 2 chorujący od 7 lat na nadciśnienie tętnicze.
Wielu lekarzy, obawiając się przede wszystkim hipoglikemii, nie podejmuje prób intensyfikacji leczenia insuliną wtedy, kiedy jest to uzasadnione. W artykule przedstawiono przypadek pacjenta, u którego osiągnięcie suboptymalnej kontroli metabolicznej cukrzycy wymagało zastosowania dużych dawek insuliny.
U niektórych chorych leczenie cukrzycy typu 2 rozpoczyna się od insulinoterapii, w innych przypadkach przejście od leków doustnych do insuliny trwa tygodnie, a nie lata.
Pacjentka, 28 lat, została przyjęta na oddział położniczy ze wstępnym rozpoznaniem: ciąża I, tydz. 34., cukrzyca ciążowa, hipotrofia asymetryczna płodu.
Poniżej przedstawiamy historie kilku chorych, u których ustalenie typu cukrzycy było skomplikowane, gdyż w początkowym okresie choroby nie zwrócono uwagi na istotne objawy (takie jak np. choroby towarzyszące) lub też niezbędne było wykonanie badań immunologicznych.
ZUM u mężczyzn występuje stosunkowo rzadko i w większości przypadków podłożem są nieprawidłowości w odpływie moczu (powiększenie gruczołu krokowego, guz pęcherza moczowego, kamica moczowa i inne).
Cukrzyca typu 2 występuje u ponad 2,5 mln osób w Polsce i liczba ta stale rośnie. Wyniki badania NATPOL wskazują, że jedna trzecia chorych na cukrzycę nie wie o swojej chorobie.
70-letnia kobieta z rozpoznaną przed 40 laty astmą, chora na cukrzycę, nadciśnienie tętnicze i chorobę wieńcową, zgłosiła się do szpitala z powodu nawracającego od tygodnia spoczynkowego bólu w klatce piersiowej o charakterze ucisku osłabienia, upośledzonej tolerancji wysiłku oraz obrzęku podudzi.
Kryteria rozpoznania cukrzycy od kilkunastu lat nie były zmieniane, są jednoznaczne i powszechnie znane. Jednak w codziennej praktyce klinicznej często spotyka się przypadki fałszywie dodatnich wyników diagnostyki w kierunku tej choroby.