U chorych na nowotwory złośliwy bez klinicznie jawnej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej stosowanie heparyny drobnocząsteczkowej lub niefrakcjonowanej, w porównaniu z placebo lub niestosowaniem żadnej interwencji, zmniejsza ryzyko zgonu w ciągu roku i 2 lat obserwacji, a przy tym nie wiąże się z częstszym występowaniem krwawień, zarówno poważnych, jak i mniejszych.
U chorych na ostre zapalenie zatok przynosowych zastosowanie glikokortykosteroidów donosowo zmniejsza, w porównaniu z placebo, nasilenie objawów choroby i nie wpływa znamiennie na ryzyko jej nawrotu. Liczba dostępnych danych na temat efektów takiego leczenia jest jednak ograniczona.
Stosowanie inhibitorów pompy protonowej jest najskuteczniejszym sposobem krótkoterminowego leczenia refluksowego zapalenia przełyku. Korzystny efekt prawdopodobnie nie zależy od tego, jaki lek z tej grupy się stosuje. H2-blokery są skuteczniejsze niż placebo. Leki prokinetyczne i sukralfat nie wykazują statystycznie istotnej przewagi nad placebo, ale dane na ten temat pochodzą z małych badań. Uzyskane wyniki nie zależały od tego, czy skuteczność leczenia oceniano na podstawie badania endoskopowego czy cofania się objawów klinicznych. Leczenie inhibitorem pompy protonowej nie wiąże się ze zwiększeniem ryzyka objawów niepożądanych.
Współczesne poglądy na temat leczenia zakrzepowego zapalenia żył powierzchownych (ZZŻP) są bardzo rozbieżne.
W całej analizowanej populacji chorych na bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych stosowanie glikokortykosteroidów jako leczenia wspomagającego, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zgonu oraz ryzyko ciężkiego uszkodzenia słuchu, natomiast nie zmniejsza ryzyka wczesnych powikłań neurologicznych i nie wpływa na ryzyko skutków niepożądanych. W podgrupie dzieci, zwłaszcza z krajów rozwiniętych, zmniejszone było tylko ryzyko ciężkiego uszkodzenia słuchu, a w grupie dorosłych – ryzyko zgonu i ryzyko wczesnych powikłań neurologicznych.
U chorych na sezonowy alergiczny nieżyt nosa immunoterapia alergenowa istotnie zmniejsza nasilenie objawów klinicznych ANN i konieczność stosowania leków przeciwalergicznych. Ryzyko wystąpienia ciężkich działań niepożądanych jest niewielkie, jednak autorzy metaanalizy podkreślają, że dla pełnej oceny bezpieczeństwa interwencji konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań z długim okresem obserwacji.
U kobiet bez raka sutka w wywiadach badanie przesiewowe za pomocą mammografii, w porównaniu z niewykonywaniem tego badania, prawdopodobnie zmniejsza ryzyko zgonu z powodu raka sutka, ale jednocześnie zwiększa ryzyko niepotrzebnego leczenia zdrowych kobiet.
Ryfampicyna, cyprofloksacyna i ceftriakson najskuteczniej zapobiegają zakażeniom meningokokowym u osób z grupy zwiększonego ryzyka zakażenia, jednak stosowanie ryfampicyny zwiększa ryzyko wytworzenia szczepów opornych na antybiotyki.
Zaniechanie drenażu jamy otrzewnej w porównaniu z umieszczeniem drenu pod wątrobą po otwartej niepowikłanej cholecystektomii nie zwiększa ryzyka powikłań pooperacyjnych. Pozostawienie drenu zwiększa prawdopodobieństwo zakażenia rany chirurgicznej oraz zakaźnych powikłań płucnych.
U chorych na zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych (ZZŻP) kończyn dolnych następujące metody leczenia zmniejszyły ryzyko nawrotu lub progresji ZZŻP: heparyna drobnocząsteczkowa ą pończochy elastyczne, heparyna niefrakcjonowana s.c. + pończochy elastyczne, niesteroidowe leki przeciwzapalne p.o., całkowita resekcja zajętej żyły + pończochy elastyczne (w grupach kontrolnych stosowano placebo lub same pończochy elastyczne). Znamienne wyniki pochodzą jednak tylko z 2 badań z randomizacją, a poszczególne porównania są oparte na pojedynczych badaniach. Żadna z badanych metod nie zmniejszyła ryzyka zapalenia żył głębokich i zatorowości płucnej.
U chorych na reumatoidalne zapalenie stawów stosowanie glikokortykosteroidów doustnie w małych dawkach, w porównaniu z placebo lub z innym leczeniem, hamuje progresję choroby ocenianą radiologicznie.
Wareniklina zwiększa szansę zaprzestania palenia i trwałej abstynencji przez rok, w porównaniu z placebo i z bupropionem, przy częstszych objawach niepożądanych, głównie nudnościach. Skuteczność cytyzyny wykazano w jednym badaniu o niskiej jakości.
Przewlekłe podawanie antybiotyku dzieciom do 18. roku życia z grupy zwiększonego ryzyka skutecznie zmniejsza ryzyko wystąpienia kolejnego epizodu OZUŚ podczas trwania leczenia.
Pierwotne zszycie PŻW bez wprowadzania stentu w porównaniu z umieszczeniem w PŻW drenu T po otwartej eksploracji PŻW z powodu kamicy przewodowej wiąże się z podobnym ryzykiem zgonu w okresie okołooperacyjnym oraz podobnym ryzykiem powikłań pooperacyjnych, ale z mniejszym ryzykiem powikłań zakaźnych. Pierwotne zszycie PŻW z wprowadzeniem stentu w porównaniu z umieszczeniem w PŻ drenu T oceniano w 1 badaniu i nie stwierdzono znamiennych różnic pomiędzy grupami jeśli chodzi o ryzyko jakichkolwiek punktów końcowych.
U chorych na astmę przewlekłą z objawami występującymi pomimo stosowania glikokortykosteroidu wziewnego, dołączenie długo działającego beta2-mimetyku wziewnego, w porównaniu z antagonistą receptora leukotrienowego, zmniejsza ryzyko zaostrzeń wymagających zastosowania glikokortykosteroidu doustnego oraz nasilenie objawów.
U kobiet bez raka piersi w wywiadach badanie przesiewowe za pomocą mammografii, w porównaniu z niewykonywaniem tego badania, prawdopodobnie zmniejsza ryzyko zgonu z powodu raka piersi, ale jednocześnie zwiększa ryzyko niepotrzebnego leczenia zdrowych kobiet.
Według autorów metaanalizy, stosowanie leków przeciwhistaminowych, leków zmniejszających przekrwienie błon śluzowych lub łącznie obu tych leków nie zwiększa szansy na wyleczenie wysiękowego zapalenia ucha środkowego u dzieci, zwiększa natomiast ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Na podstawie dostępnych wiarygodnych danych aktualnie nie ma podstaw do zalecania leków przeciwhistaminowych i zmniejszających przekrwienie błon śluzowych w leczeniu WZUŚ u dzieci.
Nie przeprowadzono badań, których wyniki dowodziłyby większej skuteczności hydrolizatów białka niż karmienia wyłącznie pokarmem naturalnym w profilaktyce alergii lub nietolerancji pokarmowej, dlatego u dzieci, które mogą być karmione wyłącznie pokarmem naturalnym, hydrolizaty nie są polecane przez autorów metaanalizy. U noworodków, które w ciągu pierwszych dni po urodzeniu wymagają dokarmiania lub nie mogą być karmione piersią, rutynowe stosowanie hydrolizatów białek o znacznym stopniu hydrolizy, w porównaniu z podawaniem pokarmu naturalnego z banku mleka lub standardowego mleka początkowego dla niemowląt, nie zmniejsza znamiennie ryzyka wystąpienia w przyszłości choroby alergicznej i objawów nadwrażliwości pokarmowej.
Pierwotne leczenie operacyjne (z towarzyszącą hormonoterapią lub bez) w porównaniu ze stosowanym jako wyłączne postępowanie pierwotnym leczeniem hormonalnym nie wiąże się z wydłużeniem całkowitego czasu przeżycia kobiet w wieku >=70 lat chorych na raka sutka. Stwierdzono jednakże, że podjęcie pierwotnego leczenia operacyjnego sprzyja wydłużeniu czasu do progresji choroby, a dodatkowo w skojarzeniu z uzupełniającym leczeniem hormonalnym – wydłużeniu czasu do nawrotu miejscowego. Zdaniem autorów metaanalizy, pierwotne leczenie hormonalne można proponować wyłącznie tym kobietom w wieku >=70 lat, u których guz wykazuje ekspresję receptorów estrogenowych i które ze względu na stan ogólny nie kwalifikują się do leczenia operacyjnego lub nie godzą się na nie. U pozostałych kobiet w wieku >=70 lat należy stosować pierwotne leczenie operacyjne.
U kobiet z osteoporozą pomenopauzalną przyjmowanie ranelinianu strontu w dawce 2 g/d zmniejsza, w porównaniu z placebo, ryzyko złamań kręgów i w mniejszym stopniu także ryzyko złamań innych kości. U kobiet po menopauzie (z osteoporozą lub bez) ranelinian strontu powoduje przyrost gęstości mineralnej kości odcinka lędźwiowego kręgosłupa, szyjki kości udowej i bliższego odcinka kości udowej. Przyjmowanie tego leku wiąże się z częstszym występowaniem biegunki. Potencjalne zwiększenie ryzyka powikłań naczyniowych i neurologicznych wymaga dalszych badań.