medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Postępowanie terapeutyczne w przypadku nowotworów neuroendokrynnych (NEN) przewodu pokarmowego zależy od ustalonego rozpoznania histopatologicznego, ale przy wyborze metody leczenia ogromne znaczenie ma umiejscowienie guza, które często warunkuje przebieg kliniczny choroby, oraz stopień zaawansowania procesu nowotworowego.
Obecnie powszechnie akceptowany jest pogląd, że u chorej na raka piersi, u której wskazana jest mastektomia, można bezpiecznie wykonać natychmiastową rekonstrukcję piersi.
W tekście zawarto skrócone podsumowanie obszernego przeglądu piśmiennictwa medycznego dotyczącego metod miejscowego leczenia chorych na raka wątrobowokomórkowego (hepatocellular carcinoma – HCC). W szczególności przeglądnięto doniesienia opisujące badania z randomizacją oraz metaanalizy dotyczące tego zagadnienia.
Uszkodzenie wątroby indukowane chemioterapią jest istotnym i coraz częstszym problemem, z którym stykają się specjaliści zajmujący się chirurgią wątroby, zwłaszcza w perspektywie coraz częstszego stosowania przedoperacyjnej chemioterapii. Nie ma jeszcze możliwości oceny ryzyka rozwoju tych uszkodzeń, ale szkody mogą się okazać znaczne i przyczyniać się do zwiększenia częstości powikłań i śmiertelności oraz wpływać negatywnie na możliwość wykonania doszczętnego zabiegu chirurgicznego. Z tego względu zasadnicze znaczenie ma prawidłowa identyfikacja chorych zagrożonych ryzykiem rozwoju tego typu zaburzeń.
Otyłość jako złożony zespół zaburzeń metabolicznych może prowadzić do poważnych chorób układu krążenia, ciężkich chorób metabolicznych (cukrzyca), chorób układu kostno-stawowego oraz nowotworów. Z dotychczasowych badań epidemiologicznych wynika, że otyłość zwiększa ryzyko zachorowania na gruczolakoraka przełyku oraz na raka jelita grubego, trzustki, pęcherzyka żółciowego, wątroby, nerki, sutka (w wieku pomenopauzalnym), endometrium, jajnika i szyjki macicy.
Każdego roku u około 5% chorych na nowotwory złośliwe dochodzi do powstania przerzutów w kręgosłupie. Mediana czasu przeżycia chorych z takimi przerzutami wynosi 10 miesięcy, a głównym celem leczenia w tych przypadkach jest skuteczne łagodzenie bólu oraz zapobieganie lub leczenie niestabilności kręgu. Rzadko stosowanym, ale skutecznym sposobem postępowania u takich chorych (w szczególności, gdy ból ma charakter osiowy) są przezskórne techniki wzmacniania kręgów, takie jak wertebroplastyka, kifoplastyka i skifoplastyka, które szczegółowo omówili autorzy niniejszego artykułu. W tekście podano także precyzyjne wskazania oraz przeciwwskazania (względne i bezwzględne) do zastosowania przezskórnych technik wzmacniania kręgów. Określono również warunki doboru chorych.
Przerzuty w mózgu stwierdza się u 10–40% wszystkich chorych na nowotwory złośliwe i stanowią one najczęstszy rodzaj guzów wewnątrzczaszkowych. Celem postępowania terapeutycznego w takiej sytuacji klinicznej jest uzyskanie kontroli choroby nowotworowej w mózgu poprzez postępowanie skojarzone, obejmujące użycie takich metod jak operacja, radiochirurgia stereotaktyczna i radioterapia całego mózgowia. Korzyść z opanowania choroby w mózgu może się przełożyć na wydłużenie całkowitego czasu przeżycia, ale należy także wziąć pod uwagę jakość życia i stan neurologiczny chorego. W tekście przedstawiono wady i zalety dostępnych sposobów leczenia skojarzonego chorych z przerzutami w mózgu.
Ginekomastia to często występujący stan kliniczny, polegający na postępującym, niezłośliwym powiększeniu/proliferacji tkanki gruczołowej piersi u mężczyzn. Choroba często ma postać rozlanego stwardnienia albo nieznacznego, ukrytego za otoczką brodawki sutkowej zgrubienia.Najważniejszym elementem diagnostyki jest zidentyfikowanie chorych, u których ginekomastia jest następstwem innych zaburzeń lub u których wyczuwalna zmiana w piersi ma innych charakter (tj. nie jest obrazem ginekomastii). Do określenia charakteru ginekomastii w większości przypadków wystarcza przeprowadzenie dokładnego wywiadu lekarskiego, pełnego badania fizykalnego oraz kilku przesiewowych testów laboratoryjnych.
Autor artykułu omawia główne elementy oceny klinicznej i procesu podejmowania decyzji o sposobie leczenia chorych na nowotwory złośliwe zajmujące otrzewną. Kiedy zostanie ustalone rozpoznanie nowotworu złośliwego zajmującego otrzewną, konieczne jest szybkie skierowanie chorego do ośrodka, w którym można przeprowadzić adekwatne leczenie.
Rokowanie chorych na glejaki mózgu w znacznym stopniu zależy od możliwości radykalnego wycięcia tych guzów. Dotyczy to zarówno nowotworów III i IV stopnia według klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization – WHO), jak i – w szczególności – glejaków wysoko zróżnicowanych (low grade glioma) I i II stopnia.
Nowotwory złośliwe opłucnej należą do najtrudniej poddających się leczeniu i wiążących się z największą śmiertelnością chorób nowotworowych. Tradycyjnie obecność wysięku i/lub masywne zajęcie opłucnej oznaczają konieczność zakwalifikowania chorego do IV stopnia zaawansowania klinicznego. Najczęstszym objawem nowotworów złośliwych opłucnej jest gromadzenie się wysięku w jamie opłucnej, czego klinicznym następstwem jest duszność. W artykule omówiono tradycyjne i nowoczesne sposoby postępowania z wysiękiem opłucnowym, uwzględniając użycie urządzeń do stałego drenażu opłucnej, terapię fotodynamiczną oraz immunoterapię.
Współcześnie nie ma żadnej wątpliwości, że najwłaściwszym sposobem leczenia chorych na raka wątrobowokomórkowego (hepatocellular carcinoma – HCC) jest resekcja lub przeszczepienie wątroby.
Autorzy artykułu dokonali przeglądu piśmiennictwa dotyczącego mięsaków (w tym guzów liściastych) piersi. Podstawowe leczenie polega na wycięciu z odpowiednim marginesem zdrowych tkanek (w przypadku dużych guzów zaleca się mastektomię prostą). Pooperacyjna radioterapia (>48 Gy) wiąże się z niewielką poprawą przeżywalności.
Obrazowanie optyczne wykorzystuje właściwości światła emitowanego między innymi przez źródło promieniowania podczerwonego do obrazowania cech anatomicznych lub właściwości chemicznych materii. Obecnie w obrazowaniu optycznym używa się 3 głównych rodzajów znaczników: białek fluorescencyjnych, znaczników bioluminescencyjnych i barwników fluorescencyjnych. Ta ostatnia grupa jest stosunkowo łatwa do uzyskania, co stwarza to możliwość szybszego - w porównaniu z metodami wymagającymi inżynierii genetycznej - wprowadzenia barwników fluorescencyjnych do zastosowań klinicznych. W niniejszym artykule przedstawiono aktualne zastosowania kliniczne barwników fluorescencyjnych, ze szczególnymi uwzględnieniem biopsji węzła wartowniczego.
Artykuł dotyczy ważnego zagadnienia, jakim jest ustalenie właściwej szerokości marginesu operacyjnego w przypadku leczenia oszczędzającego podejmowanego u chorych na niezaawansowanego raka piersi. Na ocenę stanu marginesu operacyjnego duży wpływ ma technika patologiczna (zabarwienie krawędzi/prostopadłe przekroje lub styczne oddzielenie wierzchniej warstwy tkankowej), postępowanie pooperacyjne (wykonywanie mammografii preparatu operacyjnego z uciskiem) i inne czynniki. Nie ma dotąd powszechnie obowiązującej definicji "ujemnych" marginesów operacyjnych w przypadku raka naciekającego (nieobecność guza w zabarwionej powierzchni lub co najmniej kilkumilimetrowy odstęp pomiędzy krawędzią guza i krawędzią preparatu). Autorka analizuje dostępne dane naukowe i przedstawia proste zalecenia kliniczne na ten temat odnoszące się do naciekającego i przedinwazyjnego raka piersi.
W artykule omówiono obecny stan wiedzy na temat raka przewodowego in situ (ductal carcinoma in situ – DCIS). W przejrzysty sposób wyjaśniono przyczyny rosnącej częstości występowania tego nowotworu oraz konsekwencje kliniczne tego zjawiska.
Współwystępowanie raka sutka oraz ciąży stanowi trudną sytuację kliniczną, bowiem podjęcie leczenia chorej na raka może zagrozić zdrowiu płodu, zaś zaniechanie leczenia – narazić matkę na niebezpieczeństwo.
