medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Celem tego artykułu jest próba uporządkowania i usystematyzowania dostępnej wiedzy płynącej z aktualnych wytycznych oraz aktualnych wyników badań i jednocześnie próba osadzenia jej w realiach polskiego systemu ochrony zdrowia.
Bezwzględnymi wskazaniami do leczenia operacyjnego są: przetoki jelitowo-pęcherzowe, przetoki kończące się ślepo w przestrzeni zaotrzewnowej, przetoki wysokie (np. żołądkowo-okrężnicze) oraz obficie wydzielające przetoki jelitowo-skórne.
Dla chirurgów specjalizujących się w operacjach dróg żółciowych oraz w chirurgii minimalnie inwazyjnej ważna jest dogłębna znajomość kluczowych stosunków anatomicznych tej okolicy obejmująca nie tylko wiedzę z zakresu anatomii prawidłowej, ale również świadomość występowania różnych odmian anatomicznych układu przewodów żółciowych i unaczynienia tętniczego pęcherzyka żółciowego.
Kolonoskopia współcześnie została uznana za podstawowe badanie w diagnostyce chorób błony śluzowej dolnego odcinka przewodu pokarmowego.
Właściwa kwalifikacja pacjentów do kolonoskopii, wykonanie badania dobrej jakości, a następnie ustalenie dalszego postepowania zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi dają szansę na bezpieczne prowadzenie chorego w ramach POZ.
Autorzy bogato ilustrowanego artykułu omawiają techniki oraz podsumowują wyniki leczenia: onkologiczne i czynnościowe.
W 2017 roku ukazały się uaktualnione wytyczne dotyczące zapobiegania zakażeniom miejsca operowanego, na podstawie których zwięzłe opracowanie – podobnie jak w przypadku wytycznych z 2016 r. – specjalnie dla „Medycyny Praktycznej – Chirurgii” przygotował lek. Mateusz Wierdak.
Samotny wrzód odbytnicy bywa nazywany chorobą trzech kłamstw. Zdiagnozowanie tej przypadłości nastręcza sporo trudności nawet doświadczonym koloproktologom. Choć jest zmianą nienowotworową, ze względu na swój obraz kliniczny wymaga uważnego różnicowania z rakiem odbytnicy.
Prof. dr hab. n. med. Andrzej Kübler w krótkim praktycznym résumé podaje nowe definicje sepsy i wstrząsu septycznego oraz zwraca uwagę na najistotniejsze różnice między definicją aktualną a obowiązującymi w przeszłości.
Zakrzep brzeżny uchodzi za zmorę ciężarnych, informatyków i księgowych. Niektórzy uważają, że postępowanie zależy od stopnia nasilenia dolegliwości, inni – że od czasu, jaki minął od początku objawów: zakrzep powstały do 72 h należy odbarczyć operacyjnie, zaś bohater, który przetrzyma ból i zgłosi się do lekarza później, ma być leczony zachowawczo. Generalnie za „złoty standard” uważa się leczenie zabiegowe.
Opóźnione oddanie smółki, wzdęcie brzucha, przewlekłe zaparcia – takie objawy zazwyczaj skłaniają chirurga dziecięcego do wdrożenia diagnostyki w kierunku choroby Hirschsprunga.
Zarówno przebieg, jak i epidemiologia czerniaka u dzieci istotnie różni się od jego charakterystyki w populacji dorosłych. W artykule wymieniono i w skrócie omówiono te różnice.
Dożylna płynoterapia jest integralnym i ratującym życie elementem postępowania z chorymi wymagającymi leczenia chirurgicznego. Nadmiar płynów podawanych i.v. to jedna z przyczyn nasilenia reakcji zapalnej w tkankach, powstawania obrzęków oraz upośledzenia gojenia. Aby temu zapobiec, stosuje się: strategię zerowego bilansu płynów (restrykcyjną) oraz leczenie płynami ukierunkowane na cel.
Cewka moczowa, pęcherz moczowy i moczowody są szczególnie narażone na uszkodzenia podczas operacji w obrębie narządu rodnego. Jeśli uszkodzeniom tym nie udało się zapobiec, ich szybkie rozpoznanie i leczenie pozwala uniknąć odległych powikłań.
W przypadku incydentaloma wątroby podstawowym problemem jest wiarygodne zróżnicowanie zmian istotnych od nieistotnych klinicznie.
Rozpoznanie guzów wątroby na podstawie samych tylko badań obrazowych pozostaje wyzwaniem, a zmiany, które nie spełniają określonych kryteriów diagnostycznych, mogą wymagać biopsji. Dzięki swoim fascynującym właściwościom przedmiotem aktywnych badań stały się nowe hepatotropowe środki kontrastowe.
Problem zakażeń szpitalnych, w tym zakażenia miejsca operowanego (ZMO) pozostaje jednym z najistotniejszych zagadnień współczesnej medycyny. Pod koniec 2016 r. ukazały się dwa ważne dokumenty poświęcone prewencji ZMO, na podstawie których kompleksowe opracowanie specjalnie dla „Medycyny Praktycznej – Chirurgii” przygotował lek. Mateusz Wierdak.
Prawidłowe leczenie chorób odbytu i rzetelne wykonywanie zabiegów chirurgicznych minimalizuje ryzyko zwężenia. Należy uderzyć się w piersi – przeważająca większość zwężeń o charakterze anatomicznym jest skutkiem zabiegu operacyjnego. W kontekście zwężeń odbytu wyraźnie należy podkreślić, że zapobieganie jest lepsze niż leczenie.
Zakażenia wewnątrzbrzuszne (ZWB) definiuje się jako procesy zapalne dotyczące jamy otrzewnej oraz położonych w niej narządów będące odpowiedzią na obecność mikroorganizmów albo na ich toksyny. Zakażenia wewnątrzbrzuszne zalicza się do najpoważniejszych bakteryjnych infekcji u człowieka i charakteryzują się one najcięższym przebiegiem klinicznym.
Ból odbytu jest jednym z najczęstszych powodów zgłoszenia się do proktologa i wymaga uważnej diagnostyki. W przeważającej większości przypadków przyczyną bólu okazuje się szczelina odbytu, ropień, zakrzep brzeżny, zaawansowana choroba hemoroidalna czy też inna przypadłość proktologiczna.
