Powikłania neurologiczne leczenia przeciwnowotworowego stanowią obszerne zagadnienie, którego nie da się dokładnie omówić w ramach niniejszego przeglądu. Przyczyną powikłań neurologicznych u chorych na nowotwory mogą być: radioterapia, zabiegi chirurgiczne i stosowane leki.
U każdej pacjentki przed planową operacją ginekologiczną należy ocenić ryzyko wystąpienia zakrzepicy żylnej. Zaleca się konsekwentne stosowanie na danym oddziale chirurgicznym wybranej skali oceny ryzyka zaadaptowanej do lokalnych uwarunkowań.
Ucisk rdzenia kręgowego przez przerzut zajmujący przestrzeń nadtwardówkową jest częstym powikłaniem neurologicznym nowotworów (występującym u 5–10% pacjentów). Stanowi neuroonkologiczny stan naglący, ponieważ korzystny efekt neurologiczny ściśle zależy od wczesnego rozpoznania i leczenia.
Nadciśnienie wewnątrzczaszkowe jest częstym neurologicznym stanem naglącym u chorych na choroby nowotworowe. Pozostawione bez odpowiedniego leczenia szybko prowadzi do nieodwracalnych deficytów neurologicznych i śmierci.
Co wiemy o bezpieczeństwie słodzików? Czy ich spożywanie sprzyja utrzymaniu prawidłowej masy ciała?
Jakie jest należne stężenie witaminy D? Kiedy należy oznaczać jej stężenie? Jakie korzyści odnoszą pacjenci z suplementacji witaminy D?
Rozpoznanie i leczenie zmian skórnych na prąciu może być trudne z uwagi na brak znajomości tej tematyki przez lekarzy oraz skrępowanie pacjenta.
Dożylne podawanie insuliny w praktyce stosuje się jedynie w warunkach szpitalnych i stąd może być ono postrzegane jako leczenie prowadzone jedynie przez diabetologów na oddziałach o takim profilu. W artykule przedstawiono jednak wiele innych sytuacji, w których niezbędne jest zastosowanie dożylnej insulinoterapii.
W artykule omówiono swoistość kryteriów diagnostycznych ASIA oraz przeanalizowano wyniki badań dotyczących związku pomiędzy ASIA a adiuwantami zawartymi w szczepionkach.
Opieka nad osobami zakażonymi HIV w Polsce jest obecnie na wysokim poziomie i dzięki dobremu dostępowi do leków ARV zapewnia realizowanie 2 z 3 założeń strategii 90-90-90 nakierowanej na ograniczenie szerzenia się zakażenia HIV w populacji. Poprawy wymaga wykrywalność zakażenia HIV, w czym niebagatelną rolę powinni odgrywać lekarze interniści i lekarze rodzinni. lekarze interniści i lekarze rodzinni.
Niniejszy przegląd aktualnych problemów związanych z walką z ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV) przedstawia aktualny stan epidemii zakażenia tym wirusem oraz strategię 90-90-90 wprowadzoną w celu ograniczenia jej zasięgu na całym świecie.
Nowotwory germinalne są najczęstszymi nowotworami litymi u młodych mężczyzn. Jaki wpływ na wyniki leczenia ma typ histologiczny takiego guza? Czy rodzaj utkania wpływa na częstość występowania przerzutów opornych na leczenie i częstość zgonów związanych z chorobą?
Czy liczba antygenów B. pertussis zawartych w szczepionce może wpłynąć na jej skuteczność?
Migotanie przedsionków często występuje bezobjawowo, zwłaszcza w populacji osób starszych oraz u pacjentów z niewydolnością serca, mimo to stwarza istotne ryzyko udaru mózgu i zgonu. Długotrwałe monitorowanie EKG zwiększa możliwości wykrycia nierozpoznanego migotania przedsionków.
U chorych na CF nie wykazano skuteczności glikokortykosteroidów (GKS). Wykazano, że ibuprofen w dużej dawce hamuje tempo utraty czynności płuc u dzieci z CF. Korzystny wpływ u chorych na CF mają makrolidy prawdopodobnie z powodu ich podwójnego działania – przeciwbakteryjnego i przeciwzapalnego.
W artykule dokonano przeglądu objawów ultrasonograficznych zakażenia u płodu oraz rolę badania ultrasonograficznego w ocenie płodu obciążonego ryzykiem infekcji wrodzonej.
Dzięki ogromnemu postępowi, jaki się dokonał na świecie dzięki terapii antyretrowirusowej, zakażenie HIV stało się możliwą do kontrolowania chorobą przewlekłą, ale wiele pozostaje do zrobienia w dążeniu do ostatecznego celu, jakim jest całkowita eliminacja HIV i zakończenie epidemii.
Z dotychczasowych badań wiadomo, że obecność mutacji BRAF V600E/K jest podstawowym czynnikiem różnicującym chorych potencjalnie opornych i podatnych na leczenie ukierunkowane molekularnie. Christian Blank zwrócił uwagę na to, że nie wiadomo, czy chorzy z mutacją genu BRAF innego typu będą odpowiadać na leczenie, czy też nie.
Wątpliwości związane z interpretacją wyników badań omawia prof. Tomasz Chmielewski.