Neuropatia cukrzycowa jest najczęstszym przewlekłym powikłaniem cukrzycy, dotyczącym nawet do 90% chorych. Skutkuje występowaniem silnych dolegliwości bólowych, znacząco pogarszających jakość życia chorych.
Głównymi przyczynami PChN są cukrzyca, nadciśnienie tętnicze oraz kłębuszkowe zapalenie nerek. Zmiany skórne stwierdza się u większości chorych na PChN, w tym u niemal każdego ze schyłkową niewydolnością nerek (stadium 5 PChN).
Udowodniono, że mechanizmem w największym stopniu odpowiedzialnym za postępujący przebieg cukrzycy typu 2 jest stopniowo malejące wydzielanie insuliny, określane mianem „dysfunkcji komórki β”.
Metformina to lek pierwszego wyboru w leczeniu cukrzycy typu 2 i stanu przedcukrzycowego. Jest to lek o dobrym profilu bezpieczeństwa, obecny na rynku już 60 lat. W artykule omówiono przeciwwskazania do jego stosowania.
Artykuł przedstawia najczęstsze problemy dotyczące kończyn dolnych u dzieci. Wśród nich omówiono łagodne deformacje stóp, określony kształt kolan oraz rotacyjne sposoby chodzenia.
W organizmie człowieka ALA syntetyzowany jest przede wszystkim w wątrobie, a także przyswajany zarówno z pokarmów roślinnych, jak i zwierzęcych.
Jednym z czynników o kluczowym znaczeniu dla genezy późnych powikłań cukrzycy jest stres oksydacyjny. Powstaje on wskutek obecności nadmiaru reaktywnych form tlenu, takich jak nadtlenki, ponadtlenki, rodniki hydroksylowe czy tlen singletowy, a także reaktywnych form azotu.
Narodowa Fundacja Nerkowa w USA, grupa robocza Kidney Disease Outcomes Quality Initiative (K/DOQI ) sprecyzowała definicję przewlekłej choroby nerek (PChN), która upowszechniła się w Polsce i została zaakceptowana przez środowisko nefrologiczne. Kryteria rozpoznania i stadia progresji PChN mają również zastosowanie w przypadku uszkodzenia nerek powstałego u chorych na cukrzycę.
Nadrzędnym celem terapii jest uzyskanie optymalnych wartości glikemii przy minimalnym ryzyku hipoglikemii. I chociaż zasada stosowania wielokrotnych wstrzyknięć lub osobistych pomp insulinowych jest swoistym dogmatem w leczeniu cukrzycy typu 1, to jednak można też stosować i inne schematy insulinoterapii, o ile pozwalają one osiągnąć wyznaczony cel terapii.
Zespół niespokojnych nóg i nocne kurcze mięśni nóg należą do częstych zaburzeń, w niektórych krajach europejskich występujących odpowiednio u 7,0% i 24,1% populacji. Osoby z zespołem niespokojnych nóg odczuwają w nocy nieprzyjemne doznania w kończynach dolnych, wiążące się z przymusem poruszania nogami i ustępujące w czasie ruchu.
Zasady właściwego testowania w kierunku zakażenia HIV opracowane na podstawie aktualnych zaleceń PTN AIDS 2017.
Błony śluzowe są głównymi „wrotami”, przez które drobnoustroje wnikają do naszego organizmu, coraz większym zainteresowaniem cieszy się opracowanie szczepionek podawanych na błony śluzowe i tym samym zapewnienie odporności związanej z układem immunologicznym błon śluzowych.
Omdlenie to nagła i przemijająca utrata przytomności spowodowana zmniejszeniem przepływu krwi przez mózg. Omdlenie jest przyczyną 1–1,5% zgłoszeń do szpitalnych oddziałów ratunkowych, skutkując dużym odsetkiem hospitalizacji oraz generując istotne koszty opieki zdrowotnej.
Autorzy przedstawiają etiologię oraz zasady diagnostyki i leczenia łysienia androgenowego.
W niniejszym artykule przedstawiono aktualny stan wiedzy na temat postępowania w ostrym zapaleniu wyrostka robaczkowego u dzieci.
Dlaczego decyzja o zastosowaniu i wyborze właściwego probiotyku często jest problemem? Jakie są dane na temat skuteczności klinicznej probiotyków? Jak interpretować dane zawarte w ulotce informacyjnej produktu?
Nadrzędnym celem terapii hipolipemizującej u wszystkich chorych, w tym u chorych na cukrzycę z dyslipidemią, jest redukcja stężenia LDL-C.
Insulina została odkryta w 1921 roku przez Fredericka G. Bantinga i pracującego z nim studenta Charlesa Besta. Pierwszym pacjentem, który otrzymał oczyszczony ekstrakt z trzustki był 14-letni Leonard Thompson. Półtora roku później odkrywcy insuliny otrzymali Nagrodę Nobla. Tak zaczęła się era insulinoterapii.
Poznanie procesów zachodzących przy współudziale organokinin może być kluczowe w tworzeniu skutecznych strategii terapeutycznych zaburzeń metabolicznych. Co więcej, oznaczanie profilu organokinin może się okazać przydatnym narzędziem diagnostyczno-prognostycznym w ocenie rozwoju ryzyka tych zaburzeń u poszczególnych pacjentów.