medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Ból pooperacyjny pojawia się wtedy, gdy przestaje działać śródoperacyjna analgezja, a jego źródłem są uszkodzone tkanki powierzchowne (skóra, tkanka podskórna, błony śluzowe) oraz struktury położone głębiej (mięśnie, powięzie, więzadła, okostna).
Artykuł poglądowy Massima Sartellego "A focus on intra-abdominal infections" stanowi bardzo cenne podsumowanie prawie wszystkich problemów związanych z zakażeniami w obrębie jamy brzusznej, przedstawionych w sposób usystematyzowany i przejrzysty, może więc być śmiało potraktowany jako monografia dotycząca poruszanych kwestii.
Radykalna limfadenektomia szyjna pozostaje standardem postępowania z węzłami chłonnymi szyi, zarówno zmienionymi – wyczuwalnymi w badaniu dotykiem, jak i niewyczuwalnymi, ale mogącymi zawierać przerzuty nowotworów obszaru głowy i szyi. Jednak niekwestionowanym problemem związanym z tą operacją są związane z nią istotne powikłania. W artykule omówiono ogólnoonkologiczne zasady kwalifikacji chorych do tej operacji z uwzględnieniem wpływu niektórych elementów opieki okołooperacyjnej na ryzyko powikłań. Ponadto przedstawiono aspekty techniki chirurgicznej pozwalające uniknąć najczęstszych powikłań.
Sepsa (dawniej posocznica) jest częstym i niejednorodnym zespołem klinicznym, który definiuje się jako całokształt zjawisk patofizjologicznych określanych mianem ogólnoustrojowej reakcji zapalnej (systemic inflammatory response syndrome – SIRS), wywołanych zakażeniem.
Lekarze, którzy pracowali na oddziale intensywnej terapii przed 25 laty, pamiętają, że u chorych w stanie wstrząsu septycznego stosowano wówczas glikokortykosteroidy (GKS) dożylnie w dużych dawkach – niekiedy przekraczających 2 g metyloprednizolonu dziennie.
