Ginekolog może i powinien dokonać wstępnej oceny łysienia; może również samodzielnie leczyć kobiety, u których występuje łysienie androgenowe typu kobiecego oraz telogenowe wypadanie włosów – zaznacza prof. Piotr Skałba.
Większość z tych chorób rozpoznają ginekolodzy, dermatolodzy i pediatrzy, ale wiedzę dotyczącą ich diagnostyki powinien posiadać każdy lekarz, który ma kontakt z dziećmi – podkreśla dr hab. n. med. Wojciech Baran.
Niewątpliwie złotym standardem w badaniu stanu anatomicznego jajowodów jest laparoskopia. Metoda ta ma jednak pewne ograniczenia – twierdzi prof. Andrzej Starczewski.
W codziennej praktyce ginekologicznej zdecydowanie zbyt często rozpoznajemy przedwczesne wygaśnięcie czynności jajników u młodych kobiet, będące konsekwencją zbyt pochopnej decyzji o leczeniu operacyjnym – twierdzi prof. Rafał Kurzawa.
Szczepienie w czasie ciąży budzi nadal wiele obaw. Czy słusznie? Przeczytaj artykuł i poznaj opinie ekspertów.
Praca zawiera cenne wskazówki diagnostyczno-terapeutyczne, które będą pomocne dla lekarzy sprawujących opiekę nad kobietami w ciąży – podkreśla dr hab. n. med. Adam Reich, prof. UM.
W niniejszym artykule opisano epidemiologię, czynniki ryzyka, badania laboratoryjne oraz leczenie zakażeń C. trachomatis, Neisseria gonorrhoeae i Treponema pallidum.
Z punktu widzenia ortopedycznego nie przewiduje się komplikacji, które mogłyby zaburzać przebieg ciąży, zwłaszcza gdy czas od urazu jest odległy. Odrębne zagadnienie stanowią urazy, do których dochodzi w czasie trwania ciąży.
Torbiele jajnika występują często, znacznie częściej u kobiet przed menopauzą (34,9%) niż w okresie pomenopauzalnym (17%). Szacuje się, że w czasie swojego życia do 10% kobiet zostanie poddanych operacji z powodu torbieli jajnika.
Chlamydia trachomatis jest Gram-ujemną bakterią, która zakaża nabłonek walcowaty szyjki macicy, cewki moczowej i odbytnicy, a także miejsca niezwiązane z narządami płciowymi. Bakteria ta jest przyczyną najczęściej zgłaszanej choroby przenoszonej drogą płciową w Stanach Zjednoczonych oraz wiodącą przyczyną ślepoty na tle zakaźnym na całym świecie.
Autorzy spodziewają się, że przeprowadzenie badań kohortowych, w których kryteria podziału na grupy znajdowałyby oparcie we współczesnych klasyfikacjach diagnostycznych, pozwoli dokładniej określić ryzyko nawrotów oraz ogólne rokowanie u kobiet z rozpoznaniem PP.
Mammografia, ultrasonografia i obrazowanie techniką rezonansu magnetycznego są najczęściej stosowanymi metodami obrazowania piersi po zabiegach rekonstrukcyjnych.
Informowanie o ryzyku wystąpienia ŻChZZ i jej objawach powinno u takich pacjentek stanowić standard opieki. Nie ma konieczności przeprowadzania trudno dostępnej diagnostyki trombofilii u większości kobiet, w tym u rozpoczynających stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych, co podkreśla większość ekspertów w tej dziedzinie.
U chorych na dziedzicznego raka piersi stwierdza się najczęściej mutacje genu BRCA, która występuje u około 1 na 1000 kobiet. Ryzyko zachorowania na raka piersi przez nosicielki mutacji BRCA1 w ciągu całego życia wynosi 47–66%, a w przypadku nosicielek mutacji BRCA2 40–57%. Wczesne wykrywanie mutacji BRCA ma podstawowe znaczenie w optymalizacji monitorowania nosicielek, co pozwala u tych kobiet na wykrycie raka piersi na wczesnym etapie jego rozwoju.
W ostatnich latach do leczenia chorych na raka piersi wprowadzono 6 nowych ukierunkowanych molekularnie leków. Stosuje się je od niedawana, dlatego rozpoznanie i właściwe postępowanie w przypadku swoistych dla nich działań niepożądanych może stanowić trudność nawet dla doświadczonych onkologów.
Badanie piersi, która została zrekonstruowana przy użyciu implantu wykonuje się przede wszystkim w celu wykrycia patologii tkanek otaczających oraz oceny stanu wszczepionego implantu i ewentualnych powikłań po zabiegu.
W artykule podsumowano aktualny stan wiedzy na temat zagrożenia zakrzepowego u kobiet stosujących estrogenowo-progestagenowe doustne środki antykoncepcyjne.
W artykule przedstawiliśmy patogenezę obrzęku limfatycznego, metody diagnostyczne i przebiegu naturalny w przypadku zajęcia kończyny. Głównym tematem jest występowanie obrzęku limfatycznego kończyny górnej u chorych leczonych z powodu raka piersi oraz obrzęku limfatycznego kończyny dolnej w przebiegu nowotworów ginekologicznych. Dokonaliśmy też przeglądu dotychczas stosowanych sposobów leczenia obrzęku limfatycznego oraz nowych metod leczenia chirurgicznego, będących obecnie przedmiotem zaawansowanych badań klinicznych.
Wydaje się celowe ciągłe szkolenie ginekologów przynajmniej w zakresie podstawowych zaburzeń proktologicznych wobec częstości ich występowania, tym bardziej że to właśnie lekarz ginekolog stale opiekuje się ciężarną i położnicą i może wcześnie zauważyć objawy.