Autor przedstawia praktyczne aspekty stosowania nowego doustnego leku przeciwkrzepliwego – dabigatranu w zapobieganiu powikłaniom zakrzepowo-zatorowym u chorych z migotaniem przedsionków.
Niedokrwistość jest niezależnym czynnikiem rokowniczym powikłań i zgonu u chorych z zastoinową niewydolnością serca (ZNS). Związek niedokrwistości z niekorzystnym przebiegiem choroby stał się podstawą hipotezy, że leczenie niedokrwistości może poprawić rokowanie u chorych z ZNS.
Z niewielkim uproszczeniem można przyjąć, że dostępne obecnie leki psychotropowe mniej różnią się pod względem skuteczności, niż pod względem ryzyka wywoływania działań niepożądanych.
Wraz ze zwiększaniem się zapadalności na miażdżycową chorobę wieńcową i częstości jej występowania na całym świecie coraz więcej osób przyjmuje leki przeciwpłytkowe, takie jak kwas acetylosalicylowy (ASA) i/lub klopidogrel.
Nowe, wybiórcze inhibitory aktywowanego czynnika X i trombiny – w porównaniu z enoksaparyną, będącą obecnie lekiem standardowym – są skuteczne w zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ) u chorych obciążonych dużym ryzykiem.
Wykazano, że inhibitory konwertazy angiotensyny (ACEI) skutecznie zmniejszają umieralność i częstość hospitalizacji u chorych z niewydolnością serca (heart failure – HF) i ze zmniejszoną frakcją wyrzutową lewej komory (reduced ejection fraction – REF; HFREF)
Według Statystyki Chorób Serca i Udarów Mózgu opublikowanej w 2010 roku przez American Heart Association w 2006 roku niewydolność serca odnotowano w 1 na 8,6 kart zgonu (282 754 zgony), a w Stanach Zjednoczonych było 5,8 mln chorych z niewydolnością serca.
W artykule zwięźle przedstawiono zastosowania terapeutyczne β-blokerów oraz różnice w efektach farmakologicznych, ze szczególnych uwzględnieniem nowych leków z tej grupy.
W artykule przedstawiono aktualny stan wiedzy na temat roli aldosteronu w nadciśnieniu tętniczym, stosowania antagonistów receptora aldosteronowego w leczeniu przeciwnadciśniowym oraz skutków ubocznych tych leków.