medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
We współczesnej diabetologii stosuje się nie tylko prosty podział na cukrzycę typu 1 stwierdzaną u dziecka lub nastolatka i typu 2 u osoby dorosłej. Dzięki badaniom diagnostycznym coraz częściej rozpoznaje się cukrzycę o podłożu autoimmunologicznym u dorosłych, a u części dzieci czy nastolatków, zwłaszcza z otyłością, rozpoznaje się cukrzycę typu 2.
Kontrolowanie stanu stóp chorego, zwracanie uwagi na nieprawidłowe punkty nacisku czy jakiekolwiek uszkodzenia skóry pozwala zapobiegać rozwojowi zespołu stopy cukrzycowej. Przeczytaj o pozostałych zagrożeniach związanych z cukrzycą typu 2 u chorych w podeszłym wieku.
Pomiar stężenia glukozy we krwi u wszystkich starszych chorych w poważnym stanie w szpitalnej izbie przyjęć lub na oddziale ratunkowym jest czynnością konieczną.
U wszystkich osób w podeszłym wieku należy oceniać stan odżywienia w celu wykrycia niedożywienia i/lub utraty masy ciała oraz wykonywać badania biochemiczne w momencie rozpoznania cukrzycy, przy przyjęciu do domu opieki i corocznie, w ramach rutynowych badań kontrolnych.
Jednym z działań niepożądanych leków z grupy glikokortykosteroidów jest podwyższenie stężenia glukozy we krwi i rozwój cukrzycy wtórnej.
Zwiększone spożycie kalorii w produktach płynnych wiąże się także ze zwiększonym całkowitym spożyciem energii. Na przykład młodzież wypijająca około 225 ml lub więcej niedietetycznych napojów gazowanych spożywa więcej kalorii niż osoby pijące napoje niesłodzone cukrem.
Alkohol etylowy jest najpopularniejszą stosowaną używką, również przez chorych na cukrzycę. W postaci wina stanowi stały element diety śródziemnomorskiej, w Europie Północnej spożywa się najczęściej piwo lub wódkę.
Pioglitazon – jako jedyny przedstawiciel glitazonów nadal stosowany w leczeniu cukrzycy typu 2. W tegorocznych zaleceniach PTD jest rekomendowany zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym cukrzycy typu 2.
Acanthosis nigricans to zlokalizowane symetrycznie, ciemnobrązowe przebarwienie skóry, z towarzyszącym nadmiernym rogowaceniem (hiperkeratozą) i rozrostem brodawek, związane z zespołami chorobowymi, np. z insulinoopornością.
Długo działające analogi insuliny ze względu na mniejsze ryzyko hipoglikemii brak wzrostu masy ciała i lepszą kontrolę glikemii stanowią bardzo dobrą opcje terapeutyczna dla chorych na cukrzycę.
Ostatnio dość często poruszany jest temat impotencji męskiej związanej z cukrzycą. Prawie w ogóle nie mówi się o zaburzeniach seksualnych u kobiet z cukrzycą, a problem istnieje i jak się okazuje jest dość poważny.
Dysfagia, bóle brzucha, nudności, wymioty, uczucie wczesnej sytości, wzdęcie brzucha, biegunka i zaparcia u chorych na cukrzycę bywają objawami neuropatii autonomicznej układu pokarmowego.
Już w starożytności znano właściwości przeciwbólowe i przeciwgorączkowe glikozydu, wyodrębnionego z kory wierzby białej, nazywanego salicyną.
W wyniku nowelizacji w 2011 roku zmianie uległy przepisy związane z orzekaniem o zdolności do kierowania pojazdami przez pacjentów chorych na cukrzycę.
Niekorzystny wpływ otyłości na rokowanie u chorych na nowotwory wynika nie tylko z jej bezpośredniego wpływu na biologię komórek nowotworowych, ale może być również uwarunkowany suboptymalnym leczeniem systemowym otyłych chorych.
W artykule przedstawiono główne zasady postępowania w okresie okołooperacyjnym u dorosłych pacjentów chorych na cukrzycę. Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) omówiono postępowanie dotyczące zabiegów planowych i pilnych, ujęto zagadnienia dotyczące chirurgii jednego dnia oraz wyszczególniono „mały” zabieg chirurgiczny.
Postęp cywilizacyjny, nadmiar podaży energii w postaci wysoko przetworzonej, bogatej w tłuszcze i węglowodany żywności oraz ograniczenie aktywności fizycznej przyczyniają się do zwiększenia częstości występowania otyłości, a także zachorowalności na cukrzycę typu 2.
U pacjenta ze świeżo rozpoznaną cukrzycą typu 2 zbyt szybkie i gwałtowne wyrównanie cukrzycy może skutkować progresją jej przewlekłych powikłań, a indukowanie nieodpowiednio dobranymi dawkami leków w początkowym okresie hipoglikemii może w znacznym stopniu utrudnić współpracę z pacjentem.
Cukrzyca związana jest z przewlekłymi powikłaniami o typie makro- oraz mikroangiopatii. U chorych na cukrzycę w porównaniu z osobami bez zaburzeń gospodarki węglowodanowej istnieje ponad 3-krotnie zwiększone ryzyko choroby wieńcowej.
Przedstawiono wybrane badania kliniczne, które w ostatnim okresie spowodowały zasadnicze zmiany w podejściu do leczenia cukrzycy typu 2.
